Projekty

Lexicon of Polish emigrative composers

From Poland with Music: 100 Years of Polish Composers Abroad (1918–2018) is the first comprehensive treatment of the theme of emigration among Polish composers of the 20th and 21st centuries. The book focuses on classical composers (e.g. Paderewski, Weinberg, Panufnik), but extends to important figures from the worlds of jazz and film music (Komeda, Makowicz, Kaczmarek, Korzeniowski). It will be published jointly by the MEAKULTURA Foundation and the Scala Art & Heritage Publishers on October 1, 2021. This book will be available as the printed edition and the e-book.

The first part of the book contains a series of essays on overarching themes related to the Polish musical diaspora, while the second part comprises an engaging collection of interviews with experts concerning the life and legacy of selected composers, with revealing insights into the artists’ personalities and entertaining anecdotes from their lives. Ignacy Jan Paderewski was not only an outstanding pianist and composer, but also the prime minister and minister of foreign affairs of free Poland in 1919. Bronisław Kaper was the first Polish composer to win an Oscar in 1954 for Lili, and Henryk Wars scored 60 projects for Columbia, Universal, Twentieth Century Fox, MGM, United Artists and Paramount.

Specially commissioned line drawings (composer portraits and conceptual images) made by original and talented graphic designer Max Skorwider offer a fresh and attractive approach to illustrating a book on this subject.

Lady Camilla Panufnik, wife of Sir Andrzej Panufnik, made a comment on this book: My husband left Poland in 1954 for political reasons. It turns out that in the last hundred years a lot of Polish composers have been working away from their country, for either political or other reasons. In this book we are given a great deal of knowledge about Polish music and composers working abroad. It is an excellent compendium, passing on the knowledge of eminent Polish musicologists in an attractive and accessible way. An additional attraction is the modern, eye-catching graphic design.

From Poland with Music recalls all of these stories, revealing just how impactful Polish composers have been on the international music scene in the last 100 years. The Polish edition was published in 2018.

The partners are: the Ministry of Foreign Affairs and the ZAiKS Assotiation of Authors.

MEAKULTURA

Regularnie wydawane czasopismo internetowe o muzyce WWW.MEAKULTURA.PL (ISSN 2299-1255), posiadające stałe grono czytelników. Pismo wypełnia lukę na rynku polskich wydawnictw muzycznych, łącząc fachową, pogłębioną refleksję nad muzyką klasyczną i popularną, dostarcza niezależnych opinii oraz rzeczowych, pisanych przystępnym językiem tekstów, które mogą być źródłem wiedzy dla amatorów, jak również wymagających czytelników, zajmujących się muzyką na co dzień.

 

Save the Music

Dobrą muzykę można propagować różnymi sposobami. Jednym z nich jest głośne mówienie o tym, co w sztuce wartościowe i ważne, również za pomocą… stroju! Bo czy można wyrazić swoją postawę równie dobitnie, jak poprzez ubranie?

Fundacja MEAKULTURA pragnie wyjść z ofertą do każdego, komu bliska jest idea popularyzowania muzycznego dziedzictwa oraz promowanie artystów z kręgu muzyki, mody i grafiki. Zwracamy się do wszystkich ceniących dobrą muzykę i oryginalny ubiór.

Fundacja MEAKULTURA wspiera wartościową muzykę i wybitnych twórców, dlatego w swoim projekcie społeczno-edukacyjnym pt. „Save The Music” chce przybliżyć postacie genialnych, często zapomnianych kompozytorów i muzyków. W oryginalny i atrakcyjny sposób pragnie wzbudzić zainteresowanie społeczeństwa życiem i twórczością artystów, którzy stworzyli światowe dziedzictwo muzyczne (począwszy od klasyki, poprzez jazz, muzykę etniczną i popularną).

Akcja będzie mieć zasięg nie tylko ogólnopolski, ale i światowy. Międzynarodowy charakter kampanii podkreśla jej hasło w języku angielskim.

http://savethemusic.eu/

Nasze projekty:

  • wystawy:
    • wystawa plakatów "Muzyka wiodąca ludzi na barykady" - WIĘCEJ
    • wystawa plakatów "Music beyond borders" - WIĘCEJ
  • książki:
    • Sto lat muzycznej emigracji. Kompozytorzy polscy za granicą (1918–2018) - WIĘCEJ
    • Poland with Music. 100 Years of Polish Composers Abroad (1918-2018)
  • video-wykłady:
    • "Save the Music z prawem" - nagrania z udziałem dr Aleksandry Sewerynik - WIĘCEJ
    • "Emocje a muzyka" - nagrania z udziałem dr hab. Magdaleny Szpunar, prof. UJ
  • kolekcja ubrań - WIĘCEJ

 

Studia podyplomowe

Studia podyplomowe "Muzyka i media" są przeznaczone dla wszystkich osób zainteresowanych współczesną kulturą muzyczną – zarówno profesjonalistów (dziennikarzy, krytyków, popularyzatorów, kuratorów, producentów), jak i melomanów, którzy pragną pogłębić wiedzę o muzyce i jej relacjach z mediami. Pokazujemy, jak udoskonalić warsztat dziennikarza, redaktora i krytyka muzycznego, a także w przystępny sposób edukujemy melomanów czy fascynatów muzyki, chcących odbierać ją w sposób bardziej świadomy. Zajęcia dostarczają umiejętności i narzędzi osobom, które chciałyby poszerzyć swoje kompetencje zawodowe (np. nauczycielom i wykładowcom akademickim), ludziom mediów, managerom kultury, pracownikom organizacji pozarządowych działających w sektorze kultury, przedstawicielom administracji państwowej i samorządowej zajmującym się kulturą.

Atuty studiów:

  • nowoczesne i wszechstronne spojrzenie na kulturę muzyczną, media i rynek muzyczny;
  • otwartość i wymiana doświadczeń (zajmujemy się m.in. muzyką dawną i popularną, awangardową i komercyjną, od strony teorii i praktyki, medialnie i rynkowo, artystycznie i w kategoriach sprzedaży);
  • praktyczność (nacisk m.in. na dziennikarstwo muzyczne, programowanie muzyki, wizyty studyjne, zagadnienia związane z nowoczesnym PR i informacjami z zakresu rynku);
  • wysoki profesjonalizm (zajęcia prowadzą wyłącznie wybitni specjaliści-praktycy z wieloletnim doświadczeniem, ludzie niesztampowi i pełni pasji);
  • budowanie długotrwałych relacji z uczestnikami (to nie tylko wykłady, ale także mentoring, często wykraczający poza czas trwania danej edycji).

Dzięki nam:

  • poznasz funkcjonowanie mediów muzycznych i rynku w praktyce;
  • pogłębisz wiedzę o muzyce dzięki najlepszym wykładowcom i znawcom tematu;
  • popracujesz nad swoim warsztatem dziennikarskim;
  • zbudujesz sieć kontaktów w branży muzycznej;
  • rozwiniesz muzyczny profesjonalizm lub zadebiutujesz w piśmie MEAKULTURA.pl.
Szczegóły programu TUTAJ

Muzyka i media

 

Studia podyplomowe "Komercjalizacja projektów w kulturze" skierowane są do osób pracujących w sektorze kultury bądź zamierzających z nim współpracować. Ich celem jest uzyskanie przez słuchacza kompetencji umożliwiających rozwój i komercjalizację projektu (bądź organizacji lub instytucji), od strony konceptualnej, biznesowej, ekonomicznej, komunikacyjnej i zarządczej.

Komercjalizacja projektów w kulturze to studia dostarczające nowatorskich sposobów rozwijania projektów, od etapu idei, poprzez komunikację do zarządzania. Duży nacisk został położony na zagadnienia związane z finansowaniem pomysłów, pozyskiwaniem partnerów i budowaniem własnej marki. To studia dla pragmatyków i wizjonerów, autorów jednego projektu i profesjonalistów z wieloletnim stażem – wszystkich, którzy wierzą, że kultura może przynosić materialne zyski, nie zatracając swojej misji.

Atuty studiów:

  • autorski, nowoczesny program;
  • najlepsi specjaliści, będący autorytetami w swoich dziedzinach;
  • innowacyjne podejście do tematyki kultury;
  • interdyscyplinarność;
  • nacisk na praktykę i samorozwój.

Perspektywy zawodowe dla absolwentów kierunku:

  • zespoły realizujące projekty z sektora kultury;
  • firmy z sektora kreatywnego;
  • instytucje kultury;
  • firmy tworzące start-upy powiązane z kulturą;
  • organizacje pozarządowe;
  • firmy z szeroko pojętego rynku kultury (od organizatorów dużych wydarzeń po osoby prowadzące jednoosobową działalność gospodarczą);
  • agencje eventowe;
  • domy mediowe i agencje kreatywne;
  • działy CSR i/lub marketingu korporacji zainteresowanych kultura i sztuką.

Szczegóły programu TUTAJ

 

 

Książka "Sto lat muzycznej emigracji. Kompozytorzy polscy za granicą (1918–2018)"

Sto lat muzycznej emigracji. Kompozytorzy polscy za granicą (1918–2018)

według koncepcji Marleny Wieczorek

 

beginning | creative collaboration agency

II wydanie, Warszawa 2019

Autor okładki: Max Skorwider

Sto lat muzycznej emigracji. Kompozytorzy polscy za granicą (1918–2018) jest pierwszą publikacją na polskim rynku, która kompleksowo przedstawia zagadnienie emigracji wśród kompozytorów XX i XXI wieku. Pierwsze dwie części książki zawierają artykuły omawiające zjawisko emigracji w różnych kontekstach – stylistycznym, historycznym, geograficznym, a także społecznym, natomiast trzecia część przybliża postaci twórców związanych z muzyką klasyczną, jazzową, filmową i popularną. Zamiast typowych biogramów zawiera sylwetki kompozytorów z informacjami oraz ciekawostkami o ich życiu i twórczości. To książka bezprecedensowa – z unikatową treścią, oryginalną koncepcją i pomysłową, atrakcyjną szatą graficzną.

 

Blisko 50 autorów, ponad 200 kompozytorów, niemal 100 ilustracji

63 wywiady i 15 obszernych artykułów przekrojowych

 

Dzięki niesztampowemu ujęciu tematu i przystępnej formie książka już w momencie pierwszej publikacji cieszyła się olbrzymim zainteresowaniem i uzyskała wspaniałe opinie:

Oparta na koncepcji Marleny Wieczorek praca zbiorowa pt. „Sto lat muzycznej emigracji. Kompozytorzy polscy za granicą (1918-2018)” stanowi pozycję pod wieloma względami wyjątkową i unikalną. Jest to najpoważniejsze istniejące opracowanie tytułowego zagadnienia, którego istotności – biorąc pod uwagę wkład polskiej emigracji muzycznej w globalną kulturę muzyczną – nie sposób kwestionować. Bardzo wysoki poziom merytoryczny i kompletność opracowania w połączeniu z wysoką jakością komentarza decydują o tym, że książka ta stanowi jedną z najlepszych wizytówek nie tylko polskiej kultury muzycznej i jej międzynarodowego znaczenia, ale też wysokiego poziomu wiedzy o muzyce w Polsce.

- dr hab. Krzysztof Moraczewski, prof. UAM (fragm. recenzji wydawniczej)

 

Cenna, potrzebna publikacja. Rzadkość! Informacje w niej zawarte są nie do zdobycia, pracowicie zebrane u źródła, w bezpośrednich rozmowach, wywiadach... Takich informacji o kompozytorach i ich muzyce nie znajdzie się ani w Internecie, ani w Wikipedii, itp.

- Marzena Komsta, kompozytorka

 

 

Dodatkowe informacje o książce:

Koncepcja i opracowanie: dr Marlena Wieczorek

Opieka merytoryczna: dr Beata Bolesławska-Lewandowska, Polska Akademia Nauk

Ilustracje: dr Max Skorwider

Wydawca: beginning | creative collaboration agency (II wydanie)

Mecenas: Stowarzyszenie Autorów ZAiKS

Patroni medialni: MEAKULTURA.pl, Polish Music Center (University of Southern California), polmic.pl, footprint agency

Partnerzy: Instytut Polski Düsseldorf, Polska Akademia Nauk, Instytut Sztuki, Collegium Civitas

 

 

 

Wystawa "Music Beyond Borders"

10 czerwca 2021 r. w Deutsches Polen-Institut w Darmstadzie odbyła się wystawa plakatów Music Beyond Borders. Wystawa odbyła się w ramach działań kampanii społecznej Save the Music, której celem jest propagowanie wartościowej muzyki i mówienie o jej wpływie na ludzi i historię świata. Inicjatorem kampanii jest Fundacja MEAKULTURA - ekspercka organizacja pozarządowa.
 
Polski plakat artystyczny od dawna cieszy się szczególną sławą ze względu na swoją niezwykłą umiejętność łączenia w graficzną formę zjawisk zachodzących w świecie kultury i polityki. Wystawa 25 prac autorstwa Maxa Skorwidera wpisuje się w tradycję symbolizującego komentowania polskiej rzeczywistości. To ciekawa prezentacja wiedzy o kulturze muzycznej Polski w kontekście konkretnej sytuacji historycznej, geopolitycznej i społecznej, w której ścierają się i łączą ze sobą opresja, opór i wolnościowy protest.
 
Wystawa jest pierwszym wydarzeniem prezentującym polską kulturę muzyczną, jakie odbyło się do tej pory w Niemieckim Instytucie Kultury Polskiej w Darmstadzie. Music Beyond Borders to okazja do przedstawienia różnorodnych muzycznych kontekstów, od muzyki poważnej po rock, pop czy jazz. Wystawa ukazuje również jak mocno splecione są ze sobą muzyczne dzieje Polski i Niemiec, pomimo trudnych okoliczności historycznych.
 
Wydarzenie w Darmstadzie jest kontynuacją i rozszerzeniem projektu zapoczątkowanego wystawą plakatów „La Musique guidant le peuple”, która miała miejsce w belgijskim centrum kultury PointCulture (Bruksela), także w ramach kampanii społecznej Save the Music, której inicjatorem jest Fundacja MEAKULTURA.
 
 

Oskar Kolberg (1814-1890) SKLEP

wybitny etnograf, kompozytor, kronikarz polskiego folkloru. Był synem przybyłego do Polski z Prus w 1796 roku inżyniera kartografa, Juliusza Kolberga i urodzonej w Fordonie nad Wisłą (dziś część Bydgoszczy) Karoliny Mercoeur, pochodzącej z rodziny francuskiej. W latach 1835–1836 kontynuował studia muzyczne u I. F. Dobrzyńskiego oraz u K. F. Girschnera i K. Rungenhagena w Berlinie. Po powrocie do Warszawy uczył muzyki. Początkowo wiązał swoją przyszłość z karierą kompozytorską. Już pod koniec lat trzydziestych zaczął zapisywać pieśni i melodie ludowe. Pierwsze wyprawy w okolice Warszawy odbywał w gronie literatów, malarzy, muzyków. “Jako pierwszy w historii polskiej etnografii zebrał i usystematyzował według regionów rodzimą kulturę ludową w monumentalnym dziele zatytułowanym „Lud, jego zwyczaje, sposób życia, mowa, podania, przysłowia, obrzędy, gusła, zabawy, pieśni, muzyka i tańce” [1]. 

[1] https://dzieje.pl/aktualnosci/125-lat-temu-zmarl-wybitny-etnograf-folklorysta-i-kompozytor-oskar-kolberg 

Źródło: http://oskarkolberg.pl/pl-PL/Page/59, https://culture.pl/pl/tworca/oskar-kolberg 

Oskar Kolberg
 
 

Zespół Pieśni i Tańca „Śląsk” (1953) SKLEP

Geograficznie Śląsk to kraina historyczna położona w Europie Środkowej na terenie Polski, Czech i Niemiec. Z kolei “Śląsk” to jeden z największych polskich zespołów folklorystycznych założony przez Stanisława Hadynę i Elwirę Kamińską. Nadrzędną ideą działania Zespołu jest ukazywanie bogactwa źródeł kultury śląskiej (tak silnie splecionej z kulturą niemiecką) na tle spuścizny innych regionów Polski. Ponad stuosobowy skład artystów obejmuje chór, balet i orkiestrę. “Śląsk” odwiedził 44 kraje na pięciu kontynentach, w tym m.in. kilkanaście razy Niemcy, a przed 1989 rokiem NRD. Zespół wydał także płytę “Die Schönsten Weihnachtslieder” z kolędami niemieckimi w wykonaniu chóru, solistów i orkiestry. 

Źródła: http://www.zespolslask.pl/pl/o-zespole/historia/ ; http://www.sklep.zespolslask.pl/standard/shop/4-68-0-KOL%C4%98DY-NIEMIECKIE---Die-Sch%C3%B6nsten-Weihnachtslieder.html  

 

Zespół Pieśni i Tańca "Śląsk"

 

Oh Donna Clara / Tango Milonga SKLEP

Napisane w 1929 roku do rewii Warszawa w kwiatach. Autorem muzyki był popularny kompozytor dwudziestolecia międzywojennego, Jerzy Petersburski, natomiast słowa napisał Andrzej Włast. Słowo „milonga”, pojawiające się w tytule, oznacza miejsce lub imprezę taneczną, na której tańczy się tango. Sceniczna premiera piosenki miała miejsce 7 marca 1929 roku na scenie kabaretu Morskie Oko, gdzie zaśpiewała ją po raz pierwszy Stanisława Nowicka. Wkrótce utworem zainteresowała się wiedeńska firma fonograficzna Wiener Boheme Verlag, która zakupiła prawa do rozpowszechniania utworu na terenie Austrii, rozpoczynając tym samym triumfalny pochód piosenki przez sceny Europy i świata. Niemieckie słowa do melodii Petersburskiego napisał Fritz Löhner-Beda, zmieniając jej tytuł na Oh, Donna Clara 

Źródło: https://www.lisak.net.pl/blog/?p=3408 

Tango Milonga

 

 

Boże, coś Polskę SKLEP

Katolicka pieśń patriotyczna, o symbolicznym znaczeniu, która po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku konkurowała z Mazurkiem Dąbrowskiego o uznanie za hymn państwowy. Autorem słów był Alojzy Feliński (1771-1820), poeta i dramatopisarz, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli klasycyzmu w literaturze polskiej. Autorem pierwszej wersji muzyki był Jan Nepomucen Kraszewski. Pierwotnie w refrenie pieśni Felińskiego padały słowa: Naszego króla zachowaj nam Panie!, jako hołd dla cara i króla Aleksandra I, w rocznicę ogłoszenia Królestwa Polskiego. W 1862 roku w zaborze rosyjskim pieśń została zakazana. Już rok później towarzyszyła powstańcom i stąd nazwano ją Marsylianką 1863 roku. Po uzyskaniu niepodległości (także po 1989) śpiewano już Ojczyznę wolną pobłogosław Panie, by w czasach okupacji hitlerowskiej oraz w PRL ponownie powrócić do nieco zmienionej wersji, proszącej o przywrócenie wolności Ojczyźnie: Ojczyznę wolną racz nam wrócić Panie. Korona cierniowa na plakacie może też symbolizować radykalizm religijny, który obecnie dochodzi w Polsce do głosu. 

Źródła: https://dziedzictwo.ekai.pl/text.show?id=435https://pl.wikipedia.org/wiki/Bo%C5%BCe,_co%C5%9B_Polsk%C4%99 

Boże coś Polskę

 

Jazz Jamboree (1958) SKLEP

Festiwal-legenda, symbol wolności, przekroczenia przez kulturę bram "żelaznej kurtyny". Jeden z najważniejszych festiwali muzycznych w Europie, na którym występowały największe światowe gwiazdy jazzu. Powstał w Warszawie jako znak protestu przeciw zakończeniu organizacji festiwalu jazzowego w Sopocie, o którym Jerzy Duduś Matuszkiewicz powiedział: "Pragnienie powojennego pokolenia, aby uczestniczyć w tworzącej się kulturze i czerpać ze wzorów sztuki zachodniej, zaczynało powoli brać górę nad szarością i beznadziejnością, wywodzącą się z indoktrynacji reżimowej. I oto cud się stał!". W ciągu 60. lat na festiwalowej estradzie gościły gwiazdy światowego jazzu. Wśród najsłynniejszych z nich wymienić trzeba Milesa Davisa, Raya Charlesa, Theloniousa Monka, Dizzy'ego Gillespiego, Duke'a Ellingtona, Benny Goodmana, Dave'a Brubecka, Wyntona Marsalisa, The Manhattan Transfer, Bobby'ego McFerrina, Chicka Coreę, Herbiego Hancocka, Keitha Jarretta czy Michaela Petruccianiego.  

Źródła: https://www.nck.pl/projekty-kulturalne/aktualnosci/jazz-jambore-2020 ; www.savethemusic.eu 

Jazz Jamboree

 

Nóż w wodzie (1961) SKLEP

Debiut fabularny Romana Polańskiego i zarazem jedyny jego film pełnometrażowy nakręcony w Polsce. Dalece odbiegał od kanonów rodzimej kinematografii tamtych czasów, także za sprawą jazzowej, "kosmopolitycznej" muzyki Krzysztofa Komedy. Oskarżany o propagowanie zachodniego stylu życia obraz wzbudził kontrowersje oraz wywołał złość władz komunistycznych. Muzyka wywiera duży wpływ na estetykę filmu, ma znaczenie zarówno konstrukcyjne, emocjonalne, jak i ideowe. "Nóż w wodzie" nominowany był do Oscara, otrzymał też m.in. nagrodę FIPRESCI. Sukces odniesiony za granicą (jak choćby Nagroda Młodych Krytyków Zachodnioniemieckich dla Romana Polańskiego w 1964 roku) wziął się z atrakcyjności tematu, wpisanych w film uniwersalnych treści i mistrzowskiej reżyserii dramatu rozegranego między trzema osobami.  

Źródła: https://filmpolski.pl/fp/index.php?film=122112https://akademiapolskiegofilmu.pl/pl/historia-polskiego-filmu/filmy/noz-w-wodzie/62www.savethemusic.eu 

Nóż w wodzie

 

Krystian Zimerman (1956)

Pochodzi ze śląskiego Zabrza. Laureat I nagrody IX Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie (1975). W 1999 roku dla uczczenia 150. rocznicy śmierci Chopina powołał Polish Festival Orchestra, z którym to zespołem, w okresie między 15 sierpnia a 25 listopada, dał 41 koncertów na terenie Europy i Stanów Zjednoczonych (m.in. Gdańsk, Warszawa, Londyn, Paryż, Hamburg, Bruksela, Amsterdam, Bazylea, Waszyngton, Nowy Jork), wykonując w roli pianisty i dyrygenta oba koncerty fortepianowe Chopina. Już w 1976 roku rozpoczął współpracę z Berliner Philharmoniker. Artysta słynący z barwnej osobowości i wyrazistych poglądów - w 2013 roku przerwał koncert w Filharmonii w Essen, ponieważ jeden z widzów filmował jego występ smartfonem. 

Źródło: https://pl.chopin.nifc.pl/chopin/persons/text/id/1610https://www.dw.com/pl/krystian-zimerman-przerwa%C5%82-koncert-w-essen/a-16857557 

Krystian Zimerman

 

Rafał Blechacz (1985)

Zwycięzca XV Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego (2005). To osiągnięcie otworzyło artyście drzwi do najbardziej prestiżowych sal koncertowych świata, m.in. Concertgebouw w Amsterdamie, Musikverein w Wiedniu, Filharmonii Berlińskiej, Alte Oper we Frankfurcie, Herkulessaal w Monachium, Sali Playela w Paryżu. W 2006 roku podpisał ekskluzywny kontrakt z niemiecką wytwórnią fonograficzną Deutsche Grammophon (drugi taki kontrakt, po Krystianie Zimermanie). Trzecia płyta Rafała Blechacza została uhonorowana prestiżową nagrodą krytyków z Niemiec, Austrii i Szwajcarii "Preis der Deutschen Schallplattenkritik”. W 2012 roku Deutsche Phono Akademie przyznało mu nagrodę „Echo Klassik” w kategorii „Najlepsza płyta solowa roku” ( XIX i XX w.). 

Źródło: https://blechacz.net/https://pl.chopin.nifc.pl/chopin/persons/text/id/6360  

Rafał Blechacz

 

Tomasz Stańko (1942-2018)

Trębacz i kompozytor związany z renomowaną monachijską wytwórnia ECM Records. Zaczął grać w końcu lat 50. na jazzowej scenie Krakowa. Na początku lat 70. XX wieku, na czele własnego zespołu Tomasz Stanko Quintet, wszedł do czołówki free jazzu i pojawiał się na najważniejszych europejskich festiwalach. Pozycję tę utwierdziły kolejne projekty: “Unit” z Adamem Makowiczem oraz kwartet prowadzony z Edwardem Vesalą, zespół, z którym w 1975 roku rozpoczął współpracę z wytwórnią ECM. Wydany wówczas album „Balladyna”, stał się legendą po obu stronach Atlantyku. Od lat regularnie pojawia się w pierwszej dziesiątce trębaczy prestiżowej dorocznej ankiety amerykańskiego magazynu „Down  Beat”. Ta sama ankieta uhonorowała go również za dokonania kompozytorskie. Jako lider wydał ponad 40 albumów, jest również autorem muzyki do wielu filmów i spektakli teatralnych. Swoje życie dzielił między Polskę i Amerykę. Nazwany przez niemiecką prasę “Edgarem Allanem Poe” trąbki. 

Źródła: https://www.tomaszstanko.com/pl/biografia/ ; 

https://www.dw.com/pl/niemiecka-prasa-o-%C5%9Bmierci-sta%C5%84ki-odszed%C5%82-edgar-allan-poe-tr%C4%85bki/a-44892230 

Tomasz Stańko

 

Adam Bałdych (1986)

Skrzypek i kompozytor. Ukończył z wyróżnieniem studia w Akademii Muzycznej w Katowicach w klasie Henryka Gembalskiego. Od 2012 roku związany z oficyną wydawniczą ACT z siedzibą w Monachium. Swoją muzykę prezentował na najważniejszych festiwalach jazzowych, w prestiżowych salach koncertowych, m.in. w: Polsce, Niemczech, Korei Południowej, Chinach, Japonii, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Austrii. Otrzymał liczne nagrody i wyróżnienia, w tym: Grand Prix i nagrodę indywidualną festiwalu „Jazz nad Odrą” (2006), ECHO Jazz – nagrodę niemieckiego przemysłu muzycznego (2013), Złoty Krzyż Zasługi (2016) oraz Odznakę „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2016). Ambasador kampanii społecznej Save the Music Fundacji MEAKULTURA. 

Źródła: https://www.adambaldych.com/pl 

Adam Bałdych

 

Czerwone Gitary (1965) SKLEP

Zespół został założony 3 stycznia 1965 roku w kawiarni Cristal w Gdańsku. Pierwszy skład stanowili Bernard Dornowski, Krzysztof Klenczon, Jerzy Kossela, Jerzy Skrzypczyk i Henryk Zomerski. Nazwali się „Czerwone Gitary”, od koloru instrumentów, na których grali. W latach 70. zdobyli ogromną popularność w Niemieckiej Republice Demokratycznej. 5 maja 2004 roku jako jedyny polski wykonawca wystąpili w Dreźnie na Wielkim Koncercie z okazji wejścia Polski do Unii Europejskiej. 20 listopada po raz drugi Czerwone Gitary wystąpiły w największej hali widowiskowej w Niemczech w hali „ARENA” w Oberhausen. W 2009 roku w Niemczech SONY Deutschland wydało płytę zespołu zatytułowaną „Herz verschenkt”. 

Źródła: http://czerwonegitary.pl/biografia.htmlhttps://www.polskieradio.pl/7/160/Artykul/1653093,Czerwone-Gitary-w-NRD-Przez-mur-przenikala-muzyka 

Czerwone Gitary

 

Anna German (1936-1982)

Była bardzo popularną piosenkarką w latach 60. i 70. XX wieku, zarówno w Polsce, jak i ZSSR. Jej ojciec, Eugen Hörmann (pol. Eugeniusz German, czyli Niemiecki), urodził się w Łodzi, ale pochodził z Niemiec. Matka, Irma German, wywodziła się od holenderskich mennonitów. Dla Anny German przełomowym rokiem był 1966, ponieważ podpisała trzyletni kontrakt z włoską wytwórnią fonograficzną CDI, co zwiastowało międzynarodową karierę. Dzięki temu mogła zaśpiewać w 1967 roku na XVII Festiwalu San Remo, a następnie także na XV Festiwalu Piosenki Neapolitańskiej. Dobrą passę w życiu wokalistki przerwał wypadek samochodowy we Włoszech 27 sierpnia 1967 roku. Przez dwa tygodnie była nieprzytomna, następnie przez pół roku jej ruchy krępował gips na klatce piersiowej. Lekarze twierdzili, że powinna zapomnieć o śpiewaniu. Mimo to, wokalistce udało się powrócić na scenę w 1970 roku. Uwielbiana za swój niepowtarzalny sopran i “anielskie” usposobienie.

Źródła: https://zyciorysy.info/anna-german/ 

Anna German

 

Maryla Rodowicz (1945)

Jedna z najpopularniejszych polskich piosenkarek. W 1973 roku wzięła udział w Światowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Berlinie, nagrała album zatytułowany "Maryla Rodowicz" i wydała pierwsze single przeznaczone na rynek NRD. Otrzymała także Nagrodę Ministra Kultury NRD. W 1974 roku wykonała piosenkę Futbol w czasie ceremonii otwarcia mistrzostw świata w piłce nożnej w RFN. Koncertowała na całym świecie: w Europie, Ameryce, Australii, Azji. Jest laureatką wielu nagród i uczestniczką wielu polskich i światowych festiwali muzycznych. Ma w dorobku blisko dwa tysiące piosenek i ponad dwadzieścia albumów studyjnych wydanych w kraju, a także: w NRD (7), w Czechosłowacji (5), w ZSRR (3), w Wielkiej Brytanii (1) – jest pierwszą polską piosenkarką, która wydała płytę na angielskim rynku. 

Źródło: https://culture.pl/pl/tworca/maryla-rodowicz, https://www.rmf.fm/magazyn/news,17219,tajemnice-mundialu-maryla-rodowicz-mam-zdjecie-z-pele.html 

Maryla Rodowicz

 

Czesław Niemen (1939-2004)

Wokalista, kompozytor, multiinstrumentalista i autor tekstów. Był jednym z najpopularniejszych, najbardziej rozpoznawalnych, a jednocześnie najbardziej oryginalnych i wpływowych twórców polskiej muzyki popularnej XX wieku. Jesienią 1971 roku powstała formacja Niemen, założona z kontrabasistą Helmutem Nadolskim oraz muzykami progresywnej formacji SBB. Nagrali m.in. dwa albumy w studio w Monachium. "Strange Is This World" oraz "Ode To Venus" przeznaczone były na rynek zachodni i promowane seriami europejskich koncertów, nie zdołały jednak zaistnieć szerzej pomimo pozytywnych reakcji mediów. Jego protest song “Dziwny jest ten świat”, mówiący o zwycięstwie dobra ludzkiego nad złem, na zawsze wpisał się do historii polskiej muzyki.  

Źródło: https://culture.pl/pl/tworca/czeslaw-niemen 

Czesław Niemen

 

Udo Lindenberg (1946)

Niemiecki piosenkarz, autor tekstów, perkusista i kompozytor rockowy. Wydał 44 albumy.  23 listopada 1989 roku prezydent Berlina Walter Momper wręcza Udo Federalny Krzyż Zasługi na długiej wstążce w imieniu prezydenta federalnego Richarda von Weizsäckera. Od 30 lat walczy o lepszy świat, podobnie jak Czesław Niemen w swoim protest-songu. Wypowiadał się przeciwko wyścigowi zbrojeń w latach 80., na rzecz zjednoczenia Niemiec i przeciwko przemocy. 

Źródła: https://www.udo-lindenberg.de/biografie.52416.htm,    https://pl.wikipedia.org/wiki/Udo_Lindenberghttps://www.dw.com/pl/udo-lindenberg-czyli-idol-w-muzeum/a-2693105  

Udo Lindenberg

 

Szymon Laks (1901-1983)

Kompozytor, dyrygent, pisarz i tłumacz. Urodził się w Warszawie, w rodzinie zasymilowanych Żydów, zmarł we Francji. W 1926 roku wyjechał do Paryża, gdzie w latach 1927-29, uzupełniał studia w zakresie kompozycji pod kierunkiem Paula Vidala i dyrygenturę u Henri'ego Rabauda w Conservatoire National de Musique. Od 1927 roku związany był ze Stowarzyszeniem Młodych Muzyków Polaków w Paryżu. W 1941 roku został internowany w obozie Pithivier pod Orleanem jako ''Żyd zagraniczny'', a następnie w 1942 deportowany do obozu zagłady Auschwitz II Birkenau, a potem do Dachau. Był kopistą i członkiem kapeli oświęcimskiej, a następnie jej dyrygentem i dzięki temu przeżył. Wojenne losy wywarły na jego życiu i twórczości olbrzymie piętno. Autor książki  “Gry oświęcimskie”, przetłumaczonej na kilkanaście języków. 

Źródło: https://culture.pl/pl/tworca/szymon-laks, “Sto lat muzycznej emigracji”, koncepcja M. Wieczorek, Fundacja MEAKULTURA 2018. 

Szymon Laks

 

Roman Maciejewski (1910-1998) -  Missa pro defunctis (Requiem) SKLEP

Roman Maciejewski, to polski kompozytor emigracyjny urodzony w Berlinie, twórca tzw. pokolenia zgubionego (artystów i intelektualistów debiutujących z sukcesem w dwudziestoleciu międzywojenny, a następnie wykluczonych z muzycznego życia Polski z uwagi na historyczne losy kraju).  Pracował nad swoim dziełem życia Requiem - Missa pro defunctis niemal 15 lat. Utwór powstał w trudnym dla kompozytora okresie - z jednej strony niedawnych przeżyć wojennych, z drugiej zaś zmagania się ze śmiertelną chorobą. Ostatecznie to opus vitae poświęcone zostało “ofiarom wojen wszechczasów”. 5 września 2014 roku, w Großer Sendesaal w berlińskim Haus des Rundfunks, po raz pierwszy w Niemczech zabrzmiało Requiem. Missa pro defunctis Romana Maciejewskiego. Koncert tworzyli polscy i niemieccy artyści, Orkiestra Filharmonii Poznańskiej oraz MDR Rundfunkchor z Lipska. To ponadczasowe dzieło - symbol, warte zapamiętania. 

Źródła: https://culture.pl/pl/dzielo/roman-maciejewski-missa-pro-defunctis-requiemhttps://pwm.com.pl/pl/aktualnosci/szczegoly/3458535,.html, Marlena Wieczorek, Roman Maciejewski. Kompozytor pokolenia zgubionego (1910-1999), 2008. 

Missa pro defunctis Maciejewski

 

Fryderyk Chopin (1810-1849) / Robert Schumann (1810-1856) SKLEP

7 grudnia 1831 roku, na łamach „Allgemeine Musikalische Zeitung”, Robert Schumann pisze w recenzji z Wariacji B-dur op. 2 Fryderyka Chopina słynne zdanie „Panowie, kapelusze z głów, oto geniusz”. Muzyka Chopina jakby patronowała działalności publicystycznej Schumanna: zadebiutował artykułem o Wariacjach op. 2 – recenzja Taranteli op. 43, ogłoszona w roku 1843, była jego ostatnią wypowiedzią o Chopinie i jednym z ostatnich artykułów w ogóle, zanim w 1844 roku opuścił redakcję „Neue Zeitschrift für Musik”. Schumann poświęcił Chopinowi więcej uwagi niż którykolwiek z ówczesnych krytyków; stawał w jego obronie przeciwko Rellstabowi i nie krył najwyższego uznania dla twórczości Chopina nawet wtedy, gdy odmienna orientacja estetyczna nakazywała mu wystąpić z krytyką poszczególnych utworów. Fryderyk Chopin natomiast do muzyki Roberta Schumanna odnosił się – jak się wydaje – z większą rezerwą. 

Źródła: https://culture.pl/pl/artykul/milosc-nieodwzajemniona-chopin-i-schumannhttps://www.dw.com/pl/muzyczna-przyja%C5%BA%C5%84-fryderyk-chopin-i-robert-schumann/a-5298975 

Chopin Schumann

 

Joachim Ernst Berendt (1922-2000)  / Krzysztof Komeda (1931-1969)

W 1967 roku w Baden-Baden został zrealizowany projekt z cyklu “Jazz i Poezja”. Na zamówienie Joachima-Ernsta Berendta (wybitnego znawcy jazzu, który współpracował m.in. z polskim pismem “Jazz Forum”) Krzysztof Komeda (jeden z najwybitniejszych twórców muzyki jazzowej i filmowej) napisał muzykę do wierszy wybitnych polskich poetów, wśród których znaleźli się m.in. późniejsi laureaci literackiej Nagrody Nobla z roku 1980 i 1996 – Czesław Miłosz i Wisława Szymborska. Płyta, powstała w wyniku projektu, na życzenie Komedy została nazwana Meine Süsse Europäische Heimat (“Moja słodka europejska ojczyzna”). W czasach, kiedy Polskę i pół Europy zniewalał system sowiecki tytuł płyty był niejako proroczym wyrazem tęsknoty i nadziei Komedy do życia we wspólnej, zjednoczonej Europie. Wiersze wybrał i przetłumaczył Karl Dedecius, urodzony w Łodzi wielki propagator literatury polskiej w Niemczech.  

Źródła: https://www.bn.org.pl/w-bibliotece/3730-krzysztof-komeda---poeta-jazzu.html, ; http://jazzforum.com.pl/main/cd/komeda.-moja-sodka-europejska-ojczyzna ; http://meakultura.pl/artykul/moda-na-jazz-o-poczatkach-polskiej-krytyki-jazzowej-1415 

Komeda Berendt

 

Anne-Sophie Mutter (1963) / Krzysztof Penderecki (1933-2020)

Poznali się w 1988 roku na festiwalu w Lucernie. Anne-Sophie Mutter miała grać koncert skrzypcowy Prokofiewa, a Krzysztof Penderecki (wybitny polski kompozytor) dyrygować tym utworem. Efektem artystycznej przyjaźni i współpracy obojga artystów były utwory, które kompozytor napisał na zamówienie skrzypaczki (por. album Hommage à Penderecki). Anne-Sophie Mutter jest wielką propagatorką twórczości Krzysztofa Pendereckiego. Warto wspomnieć, że w twórczości kompozytora pojawiają się też utwory tzw.: zaangażowane. Jak powiedział: "gdyby nie ogólna sytuacja polityczna, Solidarność, nie stworzyłbym "Requiem" (...), chciałem zająć określone stanowisko, opowiedzieć się, po której jestem stronie." Jako pierwsza powstała - Lacrimosa - zadedykowana pamięci poległych w grudniu 1970 roku, Lechowi Wałęsie oraz Solidarności” [1]. 

Źródła: https://www.rp.pl/Muzyka/180829862-Mutter-i-Penderecki-Przyjazn-wyrazona-muzyka.htmlhttp://www.klasycznaplytoteka.pl/anne-sophie-mutter-hommage-a-penderecki/  

www.savethemusic.eu 

[1] Muzyka: Penderecki - Polskie requiem. „Panie kompozytorze, inni pana koledzy odmówili” 

Penderecki Mutter

 

Tomasz Konieczny (1972)

Ukończył wydział aktorski w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Teatralnej i Telewizyjnej w Łodzi oraz klasę śpiewu solowego w warszawskiej Akademii Muzycznej i Hochschule für Musik w Dreźnie. Wybitny śpiewak operowy, specjalizujący się w repertuarze niemieckojęzycznym (w tym w repertuarze Wagnerowskim, można go było usłyszeć między innymi na Festiwalu w Bayreuth). Był stypendystą wielu polskich i niemieckich fundacji w tym między innymi: Polskiego Ministra Kultury i Sztuki w roku 1997, Fundacji Alfreda Toepfera (Niemcy) w latach 1998-2000, Fundacji Kultury i Sztuki banku Stadtsparkasse Dresden w roku 1999. Mieszka w Niemczech, jest Ambasadorem kampanii społecznej Save the Music Fundacji MEAKULTURA. 

Źródła: https://www.tomasz-konieczny.com/pl/zyciorys/https://culture.pl/pl/tworca/tomasz-konieczny 

Tomasz Konieczny

 

Wojciech Blecharz (1981)

Kompozytor mieszkający w Berlinie, który dla niego jest miastem wolności. W 2015 roku otrzymał stopień doktora w dziedzinie kompozycji na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Diego. W 2012 roku Blecharz otrzymał nagrodę-stypendium za „doskonałość w kompozycji” podczas 46. Wakacyjnych Kursów Nowej Muzyki w Darmstadt, a we wrześniu 2018 roku w Teatrze Operowym w Darmstadt odbyła się premiera Rechnitz Opera, oparta na tekście Elfriede Jelinek, w reżyserii Katarzyny Kalwat, zamówiona przez TR Warszawa oraz festiwal Warszawska Jesień. W 2020 roku w Radialsystem w Berlinie odbyła się retrospektywa prac Blecharza z okresu 2015-2020, prezentowana w ramach festiwalu New Empathies. Wojtek Blecharz obecnie pracuje nad „Symphony No. 3” na 222 bezprzewodowych głośników, zamówioną przez festiwal Donaueschinger Musiktage. Ambasador kampanii społecznej Save the Music Fundacji MEAKULTURA.  

Źródła: https://www.polmic.pl/index.php?option=com_mwosoby&id=484&litera=0&view=czlowiek&Itemid=5&lang=plhttp://sacrumprofanum.com/artysci-kompozytorzy/wojciech-blecharz  

Wojtek Blecharz

 

W domach z betonu nie ma wolnej miłości (1983/1989) SKLEP

"W domach z betonu nie ma wolnej miłości" (1983) to tytuł piosenki-legendy Martyny Jakubowicz. W bluesowym klimacie opisuje szarość i beznadziejność egzystencji w słynnych betonowych blokowiskach, które w komunizmie były typowym miejscem zamieszkania Polaków. Wiele osób odbierało ten utwór nie tylko w odniesieniu do związków międzyludzkich, ale jednoznacznie w kontekście politycznym - jako hymn o braku wolności. Plakat może być też odczytany jako nawiązanie do Muru berlińskiego, który istniał przez 28 lat (od 13 sierpnia 1961 do 9 listopada 1989) i oddzielał Berlin Zachodni od Berlina Wschodniego z NRD. Jego zburzenie stało się jednym z symboli upadku systemu komunistycznego i zjednoczenia Europy. 

Źródła: https://www.podrozepoeuropie.pl/mur-berlinski/www.savethemusic.eu

W domach z betonu

 

Jarocin Festiwal (1970) SKLEP

Festiwal dość długo był największym festiwalem muzyki młodzieżowej, głównie rockowej, w państwach Bloku Wschodniego. To tu rozwijał się polski rock, punk, metal, blues, czy reggae. To tu pojawiały się zespoły, które nie były promowane w oficjalnych mediach. Wydarzenie stanowiło rewolucję w przeciwstawieniu się artystów, a także publiczności, cenzurze. Antysystemowe teksty, walka z szarą rzeczywistością, manifestująca się w ubiorze i zachowaniu, nierzadko kończyła się bójkami i awanturami, także z milicją. Młodzież czuła się  bardzo swobodnie: pole pod gołym niebem, namioty, wolność, młodość i najlepsza polska muzyka - to najważniejsze cechy tego wydarzenia.To miejsce do którego przyjeżdżali  młodzi ludzie z różnych stron świata, a nawet Europy, np. Paul Landers z Rammstein. Jak mówi Leszek Gnoiński: “kilkanaście lat temu przeprowadzałem z nim wywiad i okazało się, że w 1987 roku był w Jarocinie ze swoim poprzednim zespołem Feeling B i do tego przyjechali na sfałszowanych paszportach”.  Jarocin, w kontekście wystawy, to miejsce symboliczne z innego powodu - w tym mieście po II wojnie światowej prowadono akcje przesiedleńcze ludności niemieckiej.  

Źródła: https://culture.pl/pl/galeria/festiwal-w-jarocinie-historia-galeria ; https://trojmiasto.wyborcza.pl/trojmiasto/1,35611,20470224,leszek-gnoinski-jestem-dzieckiem-jarocina.html?disableRedirects=truewww.savethemusic.eu ; https://historiajarocina.pl/artykuly/dobrowolne-wysiedlenia-niemcow-z-jarocina-i-powiatu-w-1945-r/  

Jarocin

 

Pol'and'Rock Festival (1995) SKLEP

Pol'and'Rock Festival to duży, letni festiwal muzyczny organizowany na przełomie lipca i sierpnia (pierwotnie o nazwie Przystanek Woodstock) przyciąga co roku około 500 000 widzów, z czego ⅕ stanowią uczestnicy z Niemiec. Organizatorem Festiwalu jest Fundacja Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy, wyjątkowa organizacja pozarządowa, która prowadzi na niespotykaną skalę zbiórki na rzecz szpitali, ale też “leczy” z nietolerancji dzięki swoim muzycznym inicjatywom. Na każdej edycji festiwalu występuje kilkadziesiąt zespołów z Polski i ze świata. 29 maja 2015 roku w Los Angeles w ramach corocznego plebiscytu International Music Industry Awards Przystanek Woodstock i Jurek Owsiak, "dyrygent" Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, zostali nagrodzeni w kategorii „najlepszy promotor”.  Prezydenci Bronisław Komorowski i Joachim Gauck wzięli udział w oficjalnym w otwarciu 18. Przystanku Woodstock w Kostrzynie nad Odrą. Obaj politycy dziękowali młodym za zaangażowanie w pomaganie innym i życzyli radosnej zabawy.  

Źródła: https://polandrockfestival.pl/o-festiwalu ; https://www.prezydent.pl/archiwum-bronislawa-komorowskiego/aktualnosci/wizyty-krajowe/art,190,prezydenci-polski-i-niemiec-na-przystanku-woodstock.html?fbclid=IwAR3MDljV0VJfJkc2am5q_3gfONbrtAQB7RgN-sNtqHQUMbb5r5nO1Im9Qew 

 

 PolandRock

 

Usługi eksperckie

Celem Fundacji MEAKULTURA jest stworzenie eksperckiego środowiska, nie tylko z dziedziny muzyki, ale szeroko rozumianej kultury, zarządzania i biznesu. Oferujmy usługi eksperckie z dziedzin:

  • Muzykologii i dziennikarstwa muzycznego
  • Nauk społecznych 
  • Branży muzycznej i PR-u oraz mediów społecznościowych
  • Prawa autorskiego
  • Zajęć dla dzieci
  • Wydawania czasopism i pracy redakcyjnej
  • Identyfikacji graficznej
  • Pozyskiwania środków, ekspertyz i wniosków
  • Nagłaśniania imprez

Zapraszamy do zapoznania się ze szczegółową ofertą, która znajduje się w zakładce EKSPERCI.

Wystawa "Muzyka wiodąca ludzi na barykady"

PointCulture (główna belgijska Mediateka, będąca też ważnym miejscem kulturalnym na mapie kraju) wspólnie z Fundacją MEAKULTURA zorganizowała w Brukseli miesięczną wystawę plakatów znanego poznańskiego artysty-grafika, Maxa Skorwidera. Wystawa zatytułowana La Musique guidant le peuple trwała miesiąc (od 17 września 2015 roku) i stanowiła istotną część cyklu imprez kulturalnych o nazwie Colonies, Heritages et Tabous.

Doktor Max Skorwider z Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, który działa w Fundacji MEAKULTURA od początków jej istnienia, podjął się stworzenia muzycznych plakatów, tematycznie powiązanych z tekstami piosenek, wydarzeniami czy wręcz skandalami, jakie miały miejsce w czasach komunizmu w Polsce. Artyści działający w tamtych latach, przytłoczeni brakiem wolności, z ograniczonymi prawami do wypowiedzi, starali się nie tylko ominąć cenzurę, ale też własną twórczością muzyczną skłaniać do refleksji nad zaistniałą sytuacją polityczną. Wątek ten posłuży więc jako pretekst do przedstawienia szerszej historii – walki Polaków z hegemonią Związku Radzieckiego. Dla belgijskiej publiczności stanie się on zaś nową odsłoną historii kolonializmu, którą znają przede wszystkim z odległych w czasie doświadczeń w Kongo. Prace Maxa Skorwidera nawiązują do znanych artystów, ich dzieł czy festiwali muzycznych). Na plakatach znajdują się zatem sylwetki np. Kory i zespołu Maanam, Czesława Niemena, Republiki oraz impresje na temat festiwalu Jazz Jamboree, Warszawskiej Jesieni czy rockowego Jarocina.

1. Jazz Jamboree (1958- )

Festiwal-legenda, symbol wolności, przekroczenia przez kulturę bram "żelaznej kurtyny". Jeden z najważniejszych festiwali muzycznych w Europie, na którym występowały największe światowe gwiazdy jazzu. Powstał w Warszawie jako znak protestu przeciw zakończeniu organizacji festiwalu jazzowego w Sopocie, o którym Jerzy Duduś Matuszkiewicz powiedział: "Pragnienie powojennego pokolenia, aby uczestniczyć w tworzącej się kulturze i czerpać ze wzorów sztuki zachodniej, zaczynało powoli brać górę nad szarością i beznadziejnością, wywodzącą się z indoktrynacji reżimowej. I oto cud się stał!"

2. Roman Polański / Krzysztof Komeda - "Nóż w wodzie" (1961)

Debiut fabularny Romana Polańskiego, z jazzową, "kosmopolityczną" muzyką Krzysztofa Komedy. Oskarżany o propagowanie zachodniego stylu życia obraz wzbudził kontrowersje oraz wywołał złość władz komunistycznej Polski . Muzyka wywiera duży wpływ na estetykę filmu i ma tu zarówno znaczenie konstrukcyjne, emocjonalne, jak i ideowe. "Nóż w wodzie" nominowany był do Oskara, otrzymał też m.in. nagrodę FIPRESCI.

3. Czesław Niemen - "Dziwny jest ten świat"(1967)

To najbardziej znany polski protest song - swoisty manifest wolności. Niemen pisał na okładce płyty "używamy wielkich słów protestu przeciw wojnie, nie zastanawiając się co dzieje się wśród nas na co dzień - nie zdajemy sobie sprawy, że nieraz ludzie zabijają się nawzajem słowami". Wygląd, zachowanie, technika głosu artysty, wreszcie - popularność tego utworu - były dla władzy wyraźnym sygnałem, że komunizm nie zatrzyma ekspresji twórczej.

 

4. Jarocin (1970-)

Na tym niezależnym festiwalu rozwijał się polski rock, punk, metal, blues, czy reggae. To tu pojawiały się zespoły, które nie były promowane w oficjalnych mediach. Wydarzenie stanowiło rewolucję w przeciwstawieniu się artystów, a także publiczności, cenzurze. Antysystemowe teksty, walka z szarą rzeczywistością manifestująca się w ubiorze i zachowaniu nierzadko kończyła się bójkami i awanturami, także z milicją. Młodzież czuła się  bardzo swobodnie: pole pod gołym niebem, namioty, wolność, młodość i najlepsza polska muzyka - to najważniejsze cechy tego wydarzenia.

 

5. Kult «Polska » (1987)

Przedstawiona w piosence mentalność rodaków oraz klimat bezprawia panujący w kraju nie przeszły oficjalnej cenzury, dlatego utwór został opublikowany na płycie Kultu dopiero w 1989 roku. Święcił jednak triumfy na koncertach i do dziś dnia piosenka pozostaje wizytówką muzyczną tego zespołu rockowego.

6. Republika - "Biała flaga" (1982)

Zespół nowej fali - w latach 80-tych koncertował z The Stranglers i jako jedyny polski wykonawca wystąpił na festiwalu Roskilde. Piosenka została stworzona w czasach wprowadzenia w Polsce stanu wojennego. Tekst w gorzkich słowach mówi o «prostytucji» osób, które wybierają życie i karierę jaką nakazuje system, zamiast walczyć o wierność swoim młodzieńczym ideałom: "Gdzie są moi przyjaciele, Bojownicy z tamtych lat, Zawsze było ich niewielu, Teraz jestem sam".

7. Perfect "Chcemy być sobą" (1981)

Piosenka zespołu rockowego Perfect jest przykładem omijania cenzury. Podczas koncertów artyści i publiczność zamieniali słowa refrenu z "Chcemy być sobą" na "Chcemy bić ZOMO" (ZOMO to obywatelska formacja o charakterze policyjnym, wykorzystywana w latach 80. między innymi do tłumienia manifestacji opozycyjnych, słynąca z przemocy).

 

8. Jacek Kaczmarski "Nasza klasa" (1983)

Ten poeta i muzyk nazywany był bardem Solidarności, a jego piosenka "Mury" stała się symbolem walki z komunizmem. "Nasza klasa" to gorzki w wymowie utwór mówiący o tym, jak potoczyło się życie kolegów szkolnych kompozytora - emigrantów, członków podziemia, czy mundurowego, który odsiaduje w więzieniu karę za odmowę strzelania do kolegi. W 1987 roku dodana została druga część utworu, ze słowami: "Odnalazłem klasę całą – na wygnaniu, w kraju, w grobie ..."

9. Krzysztof Penderecki "Polskie Requiem" (1980-1984) (Sanctus- 1993)

Jak powiedział ten jeden z najwybitniejszych współczesnych polskich kompozytorów : "gdyby nie ogólna sytuacja polityczna, Solidarność, nie stworzyłbym "Requiem" (...), chciałem zająć określone stanowisko, opowiedzieć się, po której jestem stronie." Jako pierwsza powstała - Lacrimosa - zadedykowana pamięci poległych w grudniu 1970 roku, Lechowi Wałęsie oraz Solidarności.

 

10. Bikiniarze (lata 50-te)

W latach 50. powstaje subkultura warszawskich bikiniarzy, którzy obrali sobie za cel przeciwstawienie się przyziemnej rzeczywistości Polski Ludowej poprzez kolorowy, charakterystyczny ubiór, styl bycia, fryzurę z brylantyną. Nazwa pochodziła od noszonych przez nich krawatów na gumce, na których przedstawiony był wybuch bomby atomowej na atolu Bikini w 1946 roku. Walka z reżimem to nie tylko powierzchowność, to też słuchanie muzyki jazzowej - kwintesencji zakazanej wolności i swobody. Władza szybko zareagowała na tę tzw. „amerykanizację życia” uchwałą o zwalczaniu tej subkultury, a media zachęcały do stosowania przemocy względem jej członków.

11. Sir Andrzej Panufnik (1914- 1991)

To jeden z wielu polskich kompozytorów, którego twórczość była eliminowana z rodzimego życia koncertowego, z uwagi na emigrację artysty. Panufnik i inni twórcy emigracyjni dopiero po 1989 roku zaczęli być częściej wykonywani i promowani w Polsce. Z tego powodu nazywa się ich nawet "pokoleniem zgubionym". Epitafium katyńskie to utwór poświęcony zbrodni, o której przez wiele lat w Polsce nie można było oficjalnie mówić, a więc mordzie NKWD na tysiącach polskich oficerach wywiezionych do Katynia.

12. Wojciech Młynarski - Przyjdzie walec i wyrówna (1971)

Jeden z najwybitniejszych autorów polskich piosenek. Jak sam mówił - umiał oszukać cenzorów, bo stosował "język ezopowy". Piosenka z Kabaretu Dudek była z pozoru satyrą na obiboków i partaczy, jednak zdanie wzorowane na stylistyce propagandy komunistycznej: nic, że droga wyboista, ważne, że kierunek słuszny dawało wszystkim do zrozumienia, że utwór ma dwuznaczną wymowę.

13. Radio Luxemburg (1960-1980)

Żelazna kurtyna uniemożliwiała nie tylko fizyczny kontakt z przedstawicielami państw Zachodniej Europy, ale i docieranie do Polski nowej muzyki rozrywkowej. Niezależna rozgłośna Radio Luxemburg, nadająca swoje audycje z Wielkiego Księstwa Luxemburga, znacząco wpływała na kształtowanie kultury tamtych czasów, stając się dla polskiej młodzieży z tzw. bloku komunistycznego oknem na świat.

14. Ballada o Janku Wiśniewskim (1970/1980)

Piosenka opowiada o wydarzeniach, jakie miały miejsce 17 grudnia 1970 roku, kiedy to żołnierze otworzyli ogień do pracowników Stoczni Gdyńskiej, którzy dzień wcześniej strajkowali. Śmierć poniósł osiemnastoletni Zbyszek Godlewski (w balladzie Janek Wiśniewski), ajego ciało rozgoryczony tłum niósł na drzwiach przez miasto pod siedzibę komitetu partii. Utwór stał się symbolem walki z władzą i wielokrotnie był wykorzystywany w tzw. filmie zaangażowanym (np. "Człowiek z żelaza" Andrzeja Wajdy).

 

15. Krystyna Prońko - Psalm stojących w kolejce (1980)

Utwór z musicalu "Kolęda Nocka" traktującego o Polsce, Polakach i ich losach. Powstał w okresie strajków na Pomorzu i bardzo szybko został ściągnięty z afisza. Słowa zawarte w piosence Bądź jak kamień, stój wytrzymaj, kiedyś te kamienie drgną i polecą jak lawina..." stanowiły pokrzepienie i wsparcie dla narodu, który coraz intensywniej budził się do walki o wolność.

16. Mr. Zoob "Mój jest ten kawałek podłogi" (1988)

Nazwa tego zespołu, wykonującego mieszankę rocka, ska i reggae, odczytana dosłownie brzmi "Mr. ZUB" i powszechnie interpretowana była jako Pan z UB czyli PRL-owskiej służby bezpieczeństwa. Urząd Bezpieczeństwa znany był głównie z inwigilowania społeczeństwa i w tym kontekście słowa piosenki: Znowu ktoś mnie podgląda, Lekko skrobie do drzwi. Strasznym okiem cyklopa, Radzi, gromi i drwi! nabierają szczególnego znaczenia.

 

17. Martyna Jakubowicz - "W domach z betonu nie ma wolnej miłości" (1983)

Piosenka-legenda o charakterze bluesowym. Opisuje szarość i beznadziejność egzystencji w słynnych betonowych blokowiskach, które w komunizmie były typowym miejscem zamieszkania Polaków. Wiele osób odbierało ten utwór jednoznacznie w kontekście politycznym - nie tylko w odniesieniu do związków międzyludzkich, ale też jako hymn o braku wolności.

 

18. MAANAM - "Nocny patrol" (1983/1984)

Utwór pochodzi z jednej z najważniejszych płyt polskiego rocka o tym samym tytule. Ta specyficzna kołysanka (z elementami reggae) oddaje atmosferę czasów stanu wojennego, a więc chwil, o których lider grupy powiedział: "W nocy baliśmy się wychodzić, bo godzina policyjna, bo patrole, bo zatrzymania..." Te emocje nie oddaje jedynie tekst, ale także efekty dźwiękowe w postaci tłuczonego szkła czy pisków wokalistki.

19. Franciszek Walicki (1921-)

Legenda polskiej sceny muzycznej, dzięki jego działaniom organizacyjnym rozwijał się w Polsce jazz i rock. Jest autorem sloganu „Polska młodzież śpiewa polskie piosenki” oraz  terminu „bigbit” który określał muzykę tworzoną przez polskie zespoły rockowe. Wprowadzenie tych haseł umożliwiło rozwój nieakceptowanej - jako wytwór kultury zachodniej - muzyki rockowej, pod postacią polskiej muzyki młodzieżowej. Inicjator powstania wielu kultowych zespołów muzycznych czy festiwali. Autor tekstów piosenek i dziennikarz.

20. Kabaret "Piwnica pod Baranami" (1956 - )

Fenomen artystyczny w czasach Polski Ludowej. Repertuar "Piwnicy" był przejawem wolnej myśli artystycznej. Piosenki i krótkie formy sceniczne prezentowane przez kabaret tworzone były przez najznamienitszych ludzi kultury. Piwnica krakowskiego pałacu Pod Baranami, od której zespół bierze swoją nazwę, była też miejscem propagującym jazz oraz inkubatorem  poezji śpiewanej. Kabaret, choć  stale inwigilowany przez funkcjonariuszy Służb Bezpieczeństwa, nie zmienił swojego charakteru.

 

21. Klaus Mitffoch - "O głowie" (1984)

Piosenka pochodzi z wywrotowej płyty "Klaus Mitffoch", której zawartość literacka często odnosi się w ironiczny sposób do życia w komunizmie. Tytułowa "głowa" jest metaforą trzech stanów umysłu: niezależności, wolności i zniewolenia. W kontekście sytuacji politycznej kraju najbardziej symboliczne są ostatnie wersy, pokazujące, jak bezmyślność  może sterować rozumem, który bezrefleksyjnie powtarza: „Głowa widząc flagę mówi flaga, Kolor naszej flagi jest złożony, Kolor górny jest kolorem białym, Kolor dolny to kolor czerwony”

22. Witold Lutosławski (1913-1994)

Ten - obok Fryderyka Chopina i Karola Szymanowskiego - najwybitniejszy polski kompozytor, w okresie stalinizmu, pod wpływem sytuacji politycznej, napisał propagandowe pieśni masowe w narzuconym odgórnie stylu tzw. „realizmu socjalistycznego”. Jednak ten skromny twórca, który przez większość życia starał się nie wchodzić w bliższe relacje z władzą, w czasie stanu wojennego jednoznacznie określił swoje stanowisko polityczne: najpierw usunął się z życia społecznego, by w 1989 roku być częścią Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie.

 

23.  Breakout "Pomaluj moje sny" (1971)

Polski zespół blues rockowy krytykowany przez władzę za zbyt zachodni wizerunek (długie włosy, specyficzny ubiór), a także szerzenie ideologii hippisowskiej, rodem ze znienawidzonych Stanów Zjednoczonych. Z tego powodu w latach 70-tych piosenki grupy niemal zupełnie zniknęły z publicznego radia i telewizji - jednak nie zmniejszyło to popularności zespołu wśród jego fanów. Bo jak można było nie poddać się słowom piosenki: "daj mi proszę chociaż w nocy barwny sen niech mi we śnie będzie jaśniej niż jest w dzień"...

24. Boże, coś Polskę (1816)

W czasach komunizmu kościół spełniał olbrzymią rolę w walce o wolną Polskę. Msze za ojczyznę odprawiane np. przez księdza Jerzego Popiełuszkę (zamordowanego przez Służby Bezpieczeństwa) jednoczyły naród i potęgowały uczucia patriotyczne. Podczas nabożeństw śpiewano religijne i patriotyczne pieśni, np. "Boże, coś Polskę", której zaintonowanie było dla Polaków symbolem walki o wolność. W 1945 roku marionetkowy rząd polski nakazał „podjęcie "odpowiednich środków", by Polacy śpiewali w kościołach "Boże, coś Polskę", używając słów: "Ojczyznę wolną, pobłogosław, Panie", a nie "Ojczyznę wolną, racz nam wrócić, Panie".

Marlena Wieczorek (autorka opisów/kurator) - Bartosz Dąbrowski - konsultant

Plakaty dostępne są na stronie naszego SKLEPU.

Konkurs Polskich Krytyków Muzycznych KROPKA

www.konkurskropka.pl Zgodnie z powszechną opinią krytykować potrafi każdy. Dużo rzadszą umiejętnością jest głębsza refleksja i wnikliwa ocena zjawiska. Jeszcze rzadziej zdarza się formułować własne, oryginalne sądy w taki sposób, by swą atrakcyjnością same przyciągnęły odbiorcę.


Wierzymy, że rzetelna krytyka muzyczna może, i powinna być, prawdziwą sztuką, dlatego stworzyliśmy Konkurs Polskich Krytyków Muzycznych KROPKA.

Wydarzenie to ma szansę przyczynić się do integracji środowiska, które, ze względu na ogromną różnorodność gatunków oraz niszowy charakter niektórych nurtów muzycznych, pozostaje bardzo rozproszone.

 

 

Konkurs otrzymał wsparcie z Funduszu Popierania Twórczości Stowarzyszenia Autorów ZAiKS.

 

Konkurs otrzymał dotację Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Wystawa "Save the Music" - Muzyczne Autorytety

W pierwszej odsłonie kampanii społecznej Save the Music zdecydowaliśmy się przybliżyć sylwetki wybitnych artystów: Fryderyka Chopina, Hanki Ordonówny, Astora Piazzolli, Marii Callas, Johna Cage’a, Franka Zappy, Elli Fitzgerald, Enrico Caruso, Marleny Dietrich, Ludwiga van Beethovena, Jimiego Hendrixa, Sida Visciousa, Franka Sinatry i Palestriny. Plakaty dostępne są na stronie naszego SKLEPU.

Autorem plakatów jest dr Max Skorwider - reprezentant młodego pokolenia grafików, wielokrotnie nagradzany w kraju i za granicą, wykładowca w Katedrze Grafiki Warsztatowej Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu.

 

ASTOR PIAZZOLLA (11.03.1921 – 4.07.1992)

Jestem człowiekiem tanga. Moja muzyka zmusza do myślenia: tych, którzy kochają tango i tych, którzy kochają dobrą muzykę.

Astor Piazzolla – argentyński kompozytor i bandoneonista. Swój pierwszy bandoneon otrzymał od ojca w wieku 8 lat i z czasem opanował ten instrument do perfekcji. Po powrocie ze Stanów do Argentyny występował w orkiestrze grającej tango – Aníbala Troilo. W 1954 r. rozpoczął naukę u Nadii Boulanger w Paryżu. To właśnie ona namówiła go do czerpania inspiracji z rodzimego tanga w jego kompozycjach. Po powrocie do ojczyzny Piazzolla założył kwintet (bandoneon, skrzypce, fortepian, gitara elektryczna, kontrabas), który odtąd stał się charakterystycznym składem dla „nowego” stylu tanga, zwanego „nuevo tango”. Save the Music promuje go z uwagi na stworzenie nowatorskiej jakości tanga, charakteryzującej się oryginalną instrumentacją, ciekawą artykulacją, bogatą harmonią i rytmiką, a także łączącej jednocześnie wpływy klasyki, jazzu, rocka oraz oczywiście tanga. Kompozytor przeniósł ten taniec namiętności na sceny koncertowe, zarażając nim światową publiczność. 

 

CARUSO ENRICO (25.02.1873 – 2.08.1921)

Niemcy i Francuzi są stworzeni do komponowania muzyki; Włosi, by ją śpiewać; Polacy, by ją zagrać; Rosjanie, by ją zatańczyć; Anglicy, by jej słuchać; Amerykanie zaś, by za nią zapłacić.

Enrico Caruso – włoski śpiewak (tenor). Jego kariera rozciągająca się w latach 1895-1920 obejmuje występy w takich światowych teatrach jak: nowojorska Metropolitan Opera, La Scala w Milanie, Royal Opera House w Londynie czy Teatro Colón w Buenos Aires. Śpiewał głównie repertuar werystyczny, m.in. Rigoletto czy Traviata Verdiego, Cyganeria Pucciniego czy Gioconda Ponchiellego. Save the Music wspiera go za niezwykły głos , charakteryzujący się piękną barwą i bogatym brzmieniem, za co uhonorowano go tytułem „Króla tenorów”, a także wkład w rozwój fonografii – był pierwszym tenorem, który zaczął utrwalać swoje wykonania na płytach gramofonowych (ma na swoim koncie ponad 260 nagrań).

 

ELLA FITZGERALD (25.04.1917 – 15.06.1996)

Nie liczy się to, skąd pochodzisz, lecz dokąd zmierzasz.

Ella Fitzgerald – amerykańska śpiewaczka jazzowa. Debiutowała na konkursie w Apollo Theater w Harlemie w 1934 r., na którym została zauważona, następnie przyjęto ją do swingowej orkiestry Chicka Webba. Od 1942 r. zaczęła występować solowo. Współpracowała z wieloma jazzowymi muzykami, takimi jak: Cole Porter, Tony Flanagan, Benny Goodman czy Louis Armstrong. Z tym ostatnim nagrała  następujące hity: Cheek to CheekDream a Little Dream of Me czy Stars Fell on Alabama. W 1950 r. Ella wydała także płytę z piosenkami Gershwina, z której znany jest przebój Summertime. Save the Music wspiera ją za niezwykłą barwę głosu, nienaganną intonację oraz umiejętność prowadzenia klimatycznego swingu. Ella nie bez powodu nazywa jest „Pierwszą Damą Piosenki” - ma na koncie 13 nagród Grammy oraz ponad 40 milionów sprzedanych płyt.

 

EUGENIUSZ BODO (28.12.1899 – 7.10.1943)

Jak to? Pani odchodzi? Ooo, jaka szkoda… zjawiła się pani nagle jak gęś… to jest ten… jak królewna, chciałem powiedzieć… (cytat z filmu Piętro wyżej, reż. L. Trystan, 1937)

Bogdan Eugène Junod – polski aktor, śpiewak, reżyser, scenarzysta. Mając 18 lat, uciekł z domu, aby poświęcić się karierze aktorskiej. Od 1919 r. występował w kabaretach warszawskich, m.in. „Qui Pro Quo”, „Morskie Oko”, „Cyganeria” czy „Cyrulik Warszawski”. Największą sławę przyniosła mu jednak rola w filmie Rywale (reż. H. Szaro, 1925). Wystąpił w około 30 filmach, chętnie angażował się także w filmy muzyczne, skąd znane są śpiewane przez niego piosenki, takie jak: Ach, śpij kochanieUmówiłem się z nią na dziewiątą oraz Sex appeal (pochodzące z filmu Piętro wyżej, reż. L. Trystana, do którego scenariusz napisał sam Bodo we współpracy z L. Starskim i E. Schlechterem). Save the Music wspiera go za świetne kreacje aktorskie, w których wcielał się w najróżniejsze postaci oraz za współutworzenie rodzimego przemysłu rozrywkowego przez założenie z A. Brodziszem i M. Waszyńskim wytwórni filmowej „B.W.B” w 1931 r., a od 1933 r. własnej wytwórni „Urania-Film”.

 

FRANK SINATRA (12.12.1915 – 14.05.1998)

Strip-tease jest to lekcja anatomii przy akompaniamencie muzyki.

Francis Sinatra – amerykański piosenkarz i aktor filmowy. Swoje powołanie do śpiewania odkrył, gdy w radiu pierwszy raz usłyszał piosenkę Binga Crosby’ego. Początkowo śpiewał w zespołach  oraz orkiestrach jazzowych, ale karierę solową rozpoczął dopiero w 1943 r., a w latach 50. zaczął też grywać w filmach. Sinatra jest jednym z najpopularniejszych twórców XX wieku, a także jednym z najlepiej sprzedających się artystów wszechczasów – szacuje się, że sprzedał ponad 150 milionów płyt na całym świecie. Jego najbardziej znane przeboje to: Strangers in the Night¸ Can’t Take My Eyes of YouNew York, New York czy Fly Me to the Moon. Save the Music wspiera go za niezwykłe osiągnięcia artystyczne jako amerykańskiego piosenkarza, wykonującego repertuar na granicy jazzu i muzyki rozrywkowej, a także śpiewaka o pięknym głębokim głosie. Sinatra była też postacią kontrowersyjną – mówiło o się o jego domniemanych kontaktach z mafią, romansach czy problemach osobistych. Artysta podobno nosił ze sobą garść 10-centówek od momentu kiedy porywacze uprowadzili jego syna i żądali rozmów tylko z budek telefonicznych.

 

FRANK ZAPPA (21.12.1940 – 4.12.1993)

Umysł jest jak spadochron. Nie działa jeśli nie jest otwarty.

Frank Zappa – amerykański kompozytor, aranżer, autor tekstów, producent nagrań, scenarzysta i reżyser filmowy. Przez prawie 40 lat swojej działalności wydał ponad 60 albumów, które realizował przede wszystkim z zespołem The Mothers of Invention, ale także jako artysta solowy. Jego twórczość ciężko zakwalifikować do jednego nurtu – starał się przełamać bariery pomiędzy rockiem, jazzem a muzyką klasyczną, tworząc niepowtarzalną fuzję dźwięków. Zappa znany był ze swojej szczerości, krytykując zarówno skorumpowaną klasę panującą, jak i dekadencki styl życia swoich rodaków. Save the Music wspiera go za przełamanie sztywnych granic pomiędzy stylami oraz  gatunkami muzycznymi, a także za pionierskie osiągnięcie, jakim było stworzenie własnego niezależnego studia nagraniowego, które założył w 1969 r. pod nazwą Straight and Bizarre Records. Wydarzenie to zainspirowało kolejne pokolenia artystów do swobodnej twórczości, niezależnej od producentów.

 

FRYDERYK CHOPIN (22.02 lub 1.03.1810 – 17.10.1849)

Najdziwniejszym z ludzi jest geniusz: ten tak daleko w przyszłość wybiega, że ginie z oczu ludzi z nim żyjących, a nie wiadomo, które pokolenie pojąć go zdoła.

Fryderyk Chopin – polski kompozytor oraz  pianista. Uważany za najwybitniejszego kompozytorka polskiego i jednego z najbardziej znanych na świecie Polaków. Tworzył  przede wszystkim muzykę fortepianową m.in.: polonezy, nokturny, mazurki, ballady, walce czy etiudy. Jego twórczość wyróżniała niezwykła liryka i melodyjność, oryginalna harmonika, a także zaawansowana technika pianistyczna. W muzyce Chopina bardzo wyraźnie widać pierwiastek polski obecny w melodyce, harmonii i gatunkach sięgających do rodzimego folkloru (mazurki, krakowiaki, polonezy). Save the Music mówi o nim ze względu na jego niezwykły wkład w rozwój muzyki fortepianowej, piękne utwory nawiązujące do polskich tradycji oraz dumę, jaką do dzisiaj przynosi wszystkim Polakom.

 

GIOVANNI PIERLUIGI DA PALESTRINA (1525/1526 – 2.02.1594)

Giovanni Pierluigi da Palestrina – włoski kompozytor okresu renesansu, założyciel rzymskiej szkoły kompozytorów. Działał głównie w Rzymie, gdzie prowadził Cappellę Giulia przy bazylice św. Piotra. Jego dorobek kompozytorski obejmuje ok. 1000 kompozycji przede wszystkim religijnych, w tym m.in.: msze, motety, hymny, litanie i madrygały. Save the Music docenia go za niezwykły styl kompozytorski, charakteryzujący się prostą melodyką o spokojnym przebiegu z czytelnym tekstem słownym, modalną harmoniką o linearnym przebiegu oraz dostojny i poważny charakter. Twórczość Palestriny stanowiła pierwszy przykład w muzyce zachodniej, gdzie styl kompozytorski był tak doceniany, że przetrwał przez następne stulecia. Kompozytorzy i teoretycy XVII-wieczny uważali jego twórczość za idealny przykład stile antico, natomiast w XVIII w. Johann Fux w swoim podręczniku odwoływał się właśnie do stylu Palestriny.

 

JIMI HENDRIX (27.11.1942 – 18.09.1970)

Czuję się winny, gdy ludzie mówią, że jestem najlepszym gitarzystą. Nie jest dla mnie istotne, czy jestem dobry w tym co robię, czy też nie. Dla mnie liczy się to, czy jestem rozumiany, czy nie.

James Marshall Hendrix – amerykański gitarzysta rockowy, wokalista i autor tekstów piosenek. Pomimo, że czas jego największej kariery muzycznej trwał tylko 4 lata, to uważany jest za jednego z najbardziej znaczących gitarzystów w historii muzyki rockowej. Karierę rozpoczynał jako muzyk studyjny, a w 1966 r. założył swój własny zespół Jimi Hendrix Experience. Już pierwszy album Are You Experienced? okazał się być hitem na skalę światową i znalazł się na 15. miejscu albumów wszechczasów magazynu The Rolling Stone. Save the Music wspiera Jimiego Hendrixa za niezwykłą grę na gitarze elektrycznej, która charakteryzowała się wirtuozerią, wykorzystaniem efektów przetwarzających dźwięk i sprzężenia zwrotnego oraz brawurowych improwizacji.

 

JOHN CAGE (5.09.1912 – 12.08.1992)

Zanim umrę, będą otaczać mnie dźwięki. I będą trwać po mojej śmierci. Nie trzeba obawiać się o przyszłość muzyki.

John Milton Cage – amerykański kompozytor, pianista, pisarz muzyczny, teoretyk i artysta. Jedna z czołowych postaci powojennej awangardy. Jako pierwszy zastosował preparację fortepianu (Bacchanale,1938), mocując na strunach instrumentu różne przedmioty, takie jak: śruby, nakrętki, kawałki gumy itp. W latach 50. stworzył pierwsze utwory oparte na losowym działaniu artysty (aleatoryzm), dzieła na taśmę magnetyczną oraz nowe sposoby notacji utworu (jak 4’33’’ na dowolny instrument). W latach 1967-69 wykonał pierwszą kompozycję komputerową. Save the Music wspiera go ze względu na niezwykłą wyobraźnię muzyczną, która pozwalała mu na odkrywanie coraz to nowszych źródeł dźwięku, zrewolucjonizowanie wszystkich dotychczasowych kanonów muzycznych oraz niezwykłą inwencję w tworzeniu nowej estetyki dzieła muzycznego, która pojmuje utwór jako proces, nie przedmiot.

 

LUDWIG VAN BEETHOVEN (ok. 17.12.1770 – 26.03.1827)

Jestem taki brzydki, że żadna kobieta nie wyraziła dotąd chęci zostania moją żoną. A gdyby nawet znalazła się taka, to i tak nie ożeniłbym się z nią, bo nie lubię kobiet o złym guście.

Ludwig van Beethoven – kompozytor oraz  pianista niemiecki, zaliczany do tzw. klasyków wiedeńskich. Jest on kompozytorem przełomu epok klasycyzmu i romantyzmu, a swoją twórczością wyznaczył tor rozwoju dla całej muzyki XIX wieku. Pomimo, że od 25 roku życia zaczął tracić słuch, nie przestał komponować do końca swojego życia. Jego rola wykracza poza historię muzyki – stał się archetypem dla późniejszych kompozytorów romantycznych, przejawiał buntowniczą postawę, tworzył nowatorskie dzieła o znacznie szerszych środkach harmonicznych, wzbogacił instrumentację i dosłownie „rozsadził” istniejące gatunki muzyczne, nadając im zupełnie inną jakość. Save the Music docenia go za ogromny wpływ, jaki wywarł na rozwój muzyki w kolejnych stuleciach, przepiękne i majestatyczne dzieła, które do dzisiaj znane są na całym świecie oraz pasję, która przezwyciężyła przeciwności losu.

 

MARIA CALLLAS (4.12.1923 – 16.09.1977)

Opera zaczyna się na długo przed tym, gdy kurtyna podnosi się, i kończy się długo po tym, jak opada.

Cecilia Sophia Anna Maria Kalogeropoulou – amerykańska śpiewaczka operowa (sopran) pochodzenia greckiego. Debiutowała w wieku 15 lat na ateńskich scenach operowych. Światowy rozgłos zapewniła jej jednak rola w Giocondzie Ponchiellego, otwierająca sezon artystyczny w Arena di Verona w 1947 r. Śpiewała zarówno dramatyczne partie w Walkirii Wagnera, jak i lekkie partie koloraturowe w Purytanach Belliniego. Swoją pozycję jako jednej z najlepszych gwiazd operowych tamtych czasów przypieczętowała występem na otwarciu sezonu 1951-52 w La Scali, gdzie śpiewała  w Nieszporach sycylijskich Verdiego, Normie Belliniego, a także Uprowadzeniu z Seraju Mozarta.Save the Music docenia ją za wybitny głos, mistrzowską technikę, z jaką nim władała oraz wyjątkową siłę ekspresji, którą prezentowała na scenie. Nie bez przyczyny nazywana jest „Primadonną stulecia”.

 

MARLENA DIETRICH (27.12.1901 – 6.05.1992)

Hitler widział mnie w „Błękitnym aniele”, a teraz pragnie zobaczyć co mam pod bielizną. Dlatego chce opanować świat.

Maria Magdalena „Marlena” Dietrich – amerykańska aktorka filmowa i piosenkarka pochodzenia niemieckiego. W latach 20. wstąpiła do szkoły teatralnej, występowała w berlińskich komediach muzycznych oraz filmach. Prawdziwą sławę przyniosła jej rola w filmie Błękitny anioł (reż. J. von Sternberg, 1930). Po tym sukcesie aktorka wyjechała do Stanów, gdzie stała się gwiazdą Hollywood. Grała w takich filmach jak: Maroko czy Szanghaj Express. Marlena Dietrich była zdeklarowaną antynazistką – po wybuchu II wojny opowiedziała się przeciwko swojej ojczyźnie i występowała dla żołnierzy alianckich.Save the Music wyróżnia ją ze względu na niepowtarzalny wizerunek kobiety fatalnej, jaki udało jej się stworzyć, jej zmysłowy, lekko chrypliwy głos, który czynił z niej obiekt westchnień dla wielu mężczyzn oraz ogromny dorobek artystyczny.

 

ORDONÓWNA HANKA (25.09.1902 – 8.09.1950)

Gdy już zabraknie łez, trzeba się śmiać! A świat jest pomimo wszystko piękny.

Maria Anna Tyszkiewiczowa – polska piosenkarka, tancerka, aktorka. Jej debiut  artystyczny miał miejsce 17.09.1918 r., gdzie zaśpiewała piosenkę Szkoda słów przy okazji inauguracji kabaretu „Sfinks”. W 1923 r. rozpoczęła współpracę z kabaretem „Qui Pro Quo”, w którym grała do roku 1931. Swoją karierę aktorską rozpoczęła w latach 20., a największą sławę przyniosła jej rola w filmie Szpieg w masce (reż. M. Krawicz, 1933), w którym zaśpiewała piosenkę Miłość ci wszystko wybaczy. W 1941 r. została aresztowana i zesłana do obozu w Uzbekistanie, a później razem z II Korpusem Polskim generała W. Andersa wyjechała na Bliski Wschód, gdzie spędziła resztę życia. Save the Music wspiera ją za oryginalny głos z charakterystycznym wibrato, a także za kreacje aktorskie, w których potrafiła przekazać każde emocje zarówno w partiach mówionych, jak i śpiewanych.

 

SID VICIOUS (10.05.1957 – 2.02.1979)

Kiedy nie będzie żadnych kategorii, kiedy nie będzie „czarnych”, „białych”, punków i brudu, kiedy będą tylko „ludzie” – wtedy wszystko będzie dobrze.

John Simon Ritchie – angielski muzyk, najbardziej znany jako basista zespołu Sex Pistols. Jego kariera muzyczna rozpoczęła się w zespole The Flowers of Romance w 1976 r. Od najmłodszych lat był fanem zespołu Sex Pistols, więc kiedy w 1977 r. od zespołu odszedł basista – Glen Matlock, chętnie zajął jego miejsce. Co ciekawe, Sid tak naprawdę nie potrafił grać na basie, ale jego wizerunek pasował do oblicza zespołu. Basista był silnie uzależniony od heroiny, dlatego podczas nagrywania debiutanckiego grupy Never Mind the Bollocks, nagrał tylko jedną piosenkę (przez większość czasu nagrań był hospitalizowany). W 1978 r. został oskarżony o morderstwo swojej dziewczyny - Nancy Spungen, a rok później sam zmarł w wyniku przedawkowania, zostawiając pożegnalny list. Save the Music promuje go za stworzenie nowej ekspresji w nurcie punkowym, jakim jest taniec pogo, do dzisiaj obecny na koncertach. Sid Vicious stał się także symbolem wolności, młodości i anarchii oraz ikoną ruchu punk.

Edukacja muzyczna

Fundacja MEAKULTURA założona została i jest obecnie współtworzona przez osoby wywodzące się z różnych środowisk uniwersyteckich. Wielu członków tej organizacji i czasopisma internetowego o muzyce meakultura.pl na co dzień pracuje na wyższych uczelniach w charakterze wykładowców.

Z tego powodu jednym z ważnych działań Fundacji MEAKULTURA jest organizowanie otwartych spotkań, podczas których specjaliści w profesjonalny, ale i przystępny, sposób opowiadają publiczoności o różnych aspektach kultury muzycznej. Tematyka poruszonych zagadnień jest szeroka i nie zawęża się wyłącznie do tzw. muzyki poważnej.

Fundacja MEAKULTURA przygotowuje na zamówienie instytucji czy festiwali warsztaty poświęcone zagadnieniom związanym z kulturą muzyczną czy dziennikarstwem muzycznym (między innymi Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina czy Festiwalu "Nostalgia").

MEAKULTURA wciąż poszukuje nowych mediów, które uczynią przekaz bardziej sugestywnym i atrakcyjnym dla odbiorcy. Sukcesem w tym zakresie okazały się video wykłady nagrywane dla fundacji przez znanych polskich naukowców (nominowane do nagrody w kategorii Nauka w Internecie przyznawanej przez Polską Agencję Prasową).

Music from Poland

Portal Music from Poland powstał, by utrwalić i rozwinąć projekt zrealizowany przez dr Marlenę Wieczorek w ramach stypendium twórczego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2013 roku. Obejmował on kilkanaście obszernych tekstów tzw. wizytówek młodych kompozytorów polskich, wzbogaconych o materiały audiowizualne i publikowanych na łamach pisma internetowego meakultura.pl.

W ramach cyklu zaprezentowane zostały sylwetki twórców urodzonych w latach 70. i 80., pochodzących z różnych ośrodków w Polsce. Intencją pomysłodawczyni projektu było to, by powstały teksty atrakcyjne, a równocześnie bogate pod względem prezentowanego materiału. Artykuły zostały dodatkowo wzbogacone o zdjęcia, przykłady muzyczne (zarówno w wersji audio, jak i filmowej), a także nagrania rozmów z kompozytorami, przeprowadzonych specjalnie na potrzeby realizacji projektu. Pracę nad tekstami podjęli młodzi krytycy muzyczni, teoretycy muzyki i muzykolodzy, którzy z racji swojego miejsca zamieszkania mogli nawiązać z kompozytorami osobisty kontakt i przeprowadzić z nimi indywidualne rozmowy.

Portal Music from Poland to projekt autorski, bo, obok wszechstronnych materiałów dokumentacyjnych, proponuje syntetyczne, fachowe artykuły stanowiące reakcję na tę sztukę i świadczące o jej społecznym obiegu. Teksty publikowane na portalu oparte są na ustalonej strukturze. Składa się na nią biografia, szczegółowa charakterystyka twórczości, tzw. mapa myśli zawierająca pojęcia pełniące kluczową rolę w interpretacji dorobku danego kompozytora, wybrane cytaty z recenzji świadczące o recepcji jego muzyki, wypowiedzi własne artysty, spis najważniejszych osiągnięć, spis utworów, bibliografię, dyskografię, a także przykłady audiowizualne i zdjęcia umieszczone w różnych miejscach wizytówki. Struktura ta będzie dostosowywana w przyszłości także do opisu sylwetek wykonawców.

Autorami tekstów są młodzi, aktywnie działający w środowisku recenzenckim muzykolodzy i teoretycy muzyki, którzy często śledzą na bieżąco twórczość poszczególnych kompozytorów, a ich kompetencje pozwalają na jej wnikliwą interpretację. Są oni także autorami licznych artykułów prasowych, a w związku z tym, oprócz fachowego warsztatu w zakresie wiedzy o muzyce, dysponują także umiejętnością jasnego, przystępnego formułowania myśli. Ważną cechą wizytówek jest ich multimedialna formuła, polegająca na połączeniu opisu z materiałami audiowizualnymi oraz powszechna dostępność publikacji.

Zobacz więcej na musicfrompoland.eu

Inne

Fundacja MEAKULTURA ma w swoim portfolio także i projekty związane z organizacją koncertów i wystaw. Ich program związany jest głównie z promocją polskiej muzyki - przez wybrany repertuar lub wykonawców. Fundacji MEAKULTURA nieobce są też projekty interdyscyplinarne, szczególnie łączące muzykę z plastyką i filmem.

MEAKULTURA niemal od początku swojego istnienia oferuje studentom praktyki w swojej organizacji pozarządowej, a absolwentom staże zawodowe. Współpracujemy z uczelniami wyższymi z całej Polski, a także Narodowym Centrum Kultury (program staże w instytucjach kultury).

Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień przeglądarki oznacza akceptację polityki cookies.