Projekty

Lexicon of Polish emigrative composers

From Poland with Music: 100 Years of Polish Composers Abroad (1918–2018) is the first comprehensive treatment of the theme of emigration among Polish composers of the 20th and 21st centuries. The book focuses on classical composers (e.g. Paderewski, Weinberg, Panufnik), but extends to important figures from the worlds of jazz and film music (Komeda, Makowicz, Kaczmarek, Korzeniowski). It will be published jointly by the MEAKULTURA Foundation and the Scala Art & Heritage Publishers on October 1, 2021. This book will be available as the printed edition and the e-book.

The first part of the book contains a series of essays on overarching themes related to the Polish musical diaspora, while the second part comprises an engaging collection of interviews with experts concerning the life and legacy of selected composers, with revealing insights into the artists’ personalities and entertaining anecdotes from their lives. Ignacy Jan Paderewski was not only an outstanding pianist and composer, but also the prime minister and minister of foreign affairs of free Poland in 1919. Bronisław Kaper was the first Polish composer to win an Oscar in 1954 for Lili, and Henryk Wars scored 60 projects for Columbia, Universal, Twentieth Century Fox, MGM, United Artists and Paramount.

Specially commissioned line drawings (composer portraits and conceptual images) made by original and talented graphic designer Max Skorwider offer a fresh and attractive approach to illustrating a book on this subject.

Lady Camilla Panufnik, wife of Sir Andrzej Panufnik, made a comment on this book: My husband left Poland in 1954 for political reasons. It turns out that in the last hundred years a lot of Polish composers have been working away from their country, for either political or other reasons. In this book we are given a great deal of knowledge about Polish music and composers working abroad. It is an excellent compendium, passing on the knowledge of eminent Polish musicologists in an attractive and accessible way. An additional attraction is the modern, eye-catching graphic design.

From Poland with Music recalls all of these stories, revealing just how impactful Polish composers have been on the international music scene in the last 100 years. The Polish edition was published in 2018.

The partners are: the Ministry of Foreign Affairs and the ZAiKS Assotiation of Authors.

MEAKULTURA

Regularnie wydawane czasopismo internetowe o muzyce WWW.MEAKULTURA.PL (ISSN 2299-1255), posiadające stałe grono czytelników. Pismo wypełnia lukę na rynku polskich wydawnictw muzycznych, łącząc fachową, pogłębioną refleksję nad muzyką klasyczną i popularną, dostarcza niezależnych opinii oraz rzeczowych, pisanych przystępnym językiem tekstów, które mogą być źródłem wiedzy dla amatorów, jak również wymagających czytelników, zajmujących się muzyką na co dzień.

Save the Music

Dobrą muzykę można propagować różnymi sposobami. Jednym z nich jest głośne mówienie o tym, co w sztuce wartościowe i ważne, również za pomocą… stroju! Bo czy można wyrazić swoją postawę równie dobitnie, jak poprzez ubranie?

Fundacja MEAKULTURA pragnie wyjść z ofertą do każdego, komu bliska jest idea popularyzowania muzycznego dziedzictwa oraz promowanie artystów z kręgu muzyki, mody i grafiki. Zwracamy się do wszystkich ceniących dobrą muzykę i oryginalny ubiór.

Fundacja MEAKULTURA wspiera wartościową muzykę i wybitnych twórców, dlatego w swoim projekcie społeczno-edukacyjnym pt. „Save The Music” chce przybliżyć postacie genialnych, często zapomnianych kompozytorów i muzyków. W oryginalny i atrakcyjny sposób pragnie wzbudzić zainteresowanie społeczeństwa życiem i twórczością artystów, którzy stworzyli światowe dziedzictwo muzyczne (począwszy od klasyki, poprzez jazz, muzykę etniczną i popularną).

Akcja będzie mieć zasięg nie tylko ogólnopolski, ale i światowy. Międzynarodowy charakter kampanii podkreśla jej hasło w języku angielskim.

http://savethemusic.eu/

Nasze projekty:

• wystawy:
  • wystawa plakatów "Muzyka wiodąca ludzi na barykady" - WIĘCEJ
  • wystawa plakatów "Music beyond borders" - WIĘCEJ
• książki:
  • Sto lat muzycznej emigracji. Kompozytorzy polscy za granicą (1918–2018) - WIĘCEJ
  • Poland with Music. 100 Years of Polish Composers Abroad (1918-2018)
• video-wykłady:
  • "Save the Music z prawem" - nagrania z udziałem dr Aleksandry Sewerynik - WIĘCEJ
  • "Emocje a muzyka" - nagrania z udziałem dr hab. Magdaleny Szpunar, prof. UJ
• kolekcja ubrań - WIĘCEJ

Studia podyplomowe

Studia podyplomowe "Muzyka i media" są przeznaczone dla wszystkich osób zainteresowanych współczesną kulturą muzyczną – zarówno profesjonalistów (dziennikarzy, krytyków, popularyzatorów, kuratorów, producentów), jak i melomanów, którzy pragną pogłębić wiedzę o muzyce i jej relacjach z mediami. Pokazujemy, jak udoskonalić warsztat dziennikarza, redaktora i krytyka muzycznego, a także w przystępny sposób edukujemy melomanów czy fascynatów muzyki, chcących odbierać ją w sposób bardziej świadomy. Zajęcia dostarczają umiejętności i narzędzi osobom, które chciałyby poszerzyć swoje kompetencje zawodowe (np. nauczycielom i wykładowcom akademickim), ludziom mediów, managerom kultury, pracownikom organizacji pozarządowych działających w sektorze kultury, przedstawicielom administracji państwowej i samorządowej zajmującym się kulturą.

Atuty studiów:

• nowoczesne i wszechstronne spojrzenie na kulturę muzyczną, media i rynek muzyczny;
• otwartość i wymiana doświadczeń (zajmujemy się m.in. muzyką dawną i popularną, awangardową i komercyjną, od strony teorii i praktyki, medialnie i rynkowo, artystycznie i w kategoriach sprzedaży);
• praktyczność (nacisk m.in. na dziennikarstwo muzyczne, programowanie muzyki, wizyty studyjne, zagadnienia związane z nowoczesnym PR i informacjami z zakresu rynku);
• wysoki profesjonalizm (zajęcia prowadzą wyłącznie wybitni specjaliści-praktycy z wieloletnim doświadczeniem, ludzie niesztampowi i pełni pasji);
• budowanie długotrwałych relacji z uczestnikami (to nie tylko wykłady, ale także mentoring, często wykraczający poza czas trwania danej edycji).

Dzięki nam:

• poznasz funkcjonowanie mediów muzycznych i rynku w praktyce;
• pogłębisz wiedzę o muzyce dzięki najlepszym wykładowcom i znawcom tematu;
• popracujesz nad swoim warsztatem dziennikarskim;
• zbudujesz sieć kontaktów w branży muzycznej;
• rozwiniesz muzyczny profesjonalizm lub zadebiutujesz w piśmie MEAKULTURA.pl.

Studia podyplomowe "Komercjalizacja projektów w kulturze" skierowane są do osób pracujących w sektorze kultury bądź zamierzających z nim współpracować. Ich celem jest uzyskanie przez słuchacza kompetencji umożliwiających rozwój i komercjalizację projektu (bądź organizacji lub instytucji), od strony konceptualnej, biznesowej, ekonomicznej, komunikacyjnej i zarządczej.

Komercjalizacja projektów w kulturze to studia dostarczające nowatorskich sposobów rozwijania projektów, od etapu idei, poprzez komunikację do zarządzania. Duży nacisk został położony na zagadnienia związane z finansowaniem pomysłów, pozyskiwaniem partnerów i budowaniem własnej marki. To studia dla pragmatyków i wizjonerów, autorów jednego projektu i profesjonalistów z wieloletnim stażem – wszystkich, którzy wierzą, że kultura może przynosić materialne zyski, nie zatracając swojej misji.

Atuty studiów:

• autorski, nowoczesny program;
• najlepsi specjaliści, będący autorytetami w swoich dziedzinach;
• innowacyjne podejście do tematyki kultury;
• interdyscyplinarność;
• nacisk na praktykę i samorozwój.

Perspektywy zawodowe dla absolwentów kierunku:

• zespoły realizujące projekty z sektora kultury;
• firmy z sektora kreatywnego;
• instytucje kultury;
• firmy tworzące start-upy powiązane z kulturą;
• organizacje pozarządowe;
• firmy z szeroko pojętego rynku kultury (od organizatorów dużych wydarzeń po osoby prowadzące jednoosobową działalność gospodarczą);
• agencje eventowe;
• domy mediowe i agencje kreatywne;
• działy CSR i/lub marketingu korporacji zainteresowanych kultura i sztuką.

Szczegóły programu TUTAJ

Książka "Sto lat muzycznej emigracji. Kompozytorzy polscy za granicą (1918–2018)"

Sto lat muzycznej emigracji. Kompozytorzy polscy za granicą (1918–2018)

według koncepcji Marleny Wieczorek

beginning | creative collaboration agency

II wydanie, Warszawa 2019

Autor okładki: Max Skorwider

Sto lat muzycznej emigracji. Kompozytorzy polscy za granicą (1918–2018) jest pierwszą publikacją na polskim rynku, która kompleksowo przedstawia zagadnienie emigracji wśród kompozytorów XX i XXI wieku. Pierwsze dwie części książki zawierają artykuły omawiające zjawisko emigracji w różnych kontekstach – stylistycznym, historycznym, geograficznym, a także społecznym, natomiast trzecia część przybliża postaci twórców związanych z muzyką klasyczną, jazzową, filmową i popularną. Zamiast typowych biogramów zawiera sylwetki kompozytorów z informacjami oraz ciekawostkami o ich życiu i twórczości. To książka bezprecedensowa – z unikatową treścią, oryginalną koncepcją i pomysłową, atrakcyjną szatą graficzną.

Blisko 50 autorów, ponad 200 kompozytorów, niemal 100 ilustracji

63 wywiady i 15 obszernych artykułów przekrojowych

Dzięki niesztampowemu ujęciu tematu i przystępnej formie książka już w momencie pierwszej publikacji cieszyła się olbrzymim zainteresowaniem i uzyskała wspaniałe opinie:

Oparta na koncepcji Marleny Wieczorek praca zbiorowa pt. „Sto lat muzycznej emigracji. Kompozytorzy polscy za granicą (1918-2018)” stanowi pozycję pod wieloma względami wyjątkową i unikalną. Jest to najpoważniejsze istniejące opracowanie tytułowego zagadnienia, którego istotności – biorąc pod uwagę wkład polskiej emigracji muzycznej w globalną kulturę muzyczną – nie sposób kwestionować. Bardzo wysoki poziom merytoryczny i kompletność opracowania w połączeniu z wysoką jakością komentarza decydują o tym, że książka ta stanowi jedną z najlepszych wizytówek nie tylko polskiej kultury muzycznej i jej międzynarodowego znaczenia, ale też wysokiego poziomu wiedzy o muzyce w Polsce.

- dr hab. Krzysztof Moraczewski, prof. UAM (fragm. recenzji wydawniczej)

Cenna, potrzebna publikacja. Rzadkość! Informacje w niej zawarte są nie do zdobycia, pracowicie zebrane u źródła, w bezpośrednich rozmowach, wywiadach... Takich informacji o kompozytorach i ich muzyce nie znajdzie się ani w Internecie, ani w Wikipedii, itp.

- Marzena Komsta, kompozytorka

Dodatkowe informacje o książce:

Koncepcja i opracowanie: dr Marlena Wieczorek

Opieka merytoryczna: dr Beata Bolesławska-Lewandowska, Polska Akademia Nauk

Ilustracje: dr Max Skorwider

Wydawca: beginning | creative collaboration agency (II wydanie)

Mecenas: Stowarzyszenie Autorów ZAiKS

Patroni medialni: MEAKULTURA.pl, Polish Music Center (University of Southern California), polmic.pl, footprint agency

Partnerzy: Instytut Polski Düsseldorf, Polska Akademia Nauk, Instytut Sztuki, Collegium Civitas

Wystawa "Music Beyond Borders"

Usługi eksperckie

Celem Fundacji MEAKULTURA jest stworzenie eksperckiego środowiska, nie tylko z dziedziny muzyki, ale szeroko rozumianej kultury, zarządzania i biznesu. Oferujmy usługi eksperckie z dziedzin:

Wystawa "Muzyka wiodąca ludzi na barykady"

PointCulture (główna belgijska Mediateka, będąca też ważnym miejscem kulturalnym na mapie kraju) wspólnie z Fundacją MEAKULTURA zorganizowała w Brukseli miesięczną wystawę plakatów znanego poznańskiego artysty-grafika, Maxa Skorwidera. Wystawa zatytułowana La Musique guidant le peuple trwała miesiąc (od 17 września 2015 roku) i stanowiła istotną część cyklu imprez kulturalnych o nazwie Colonies, Heritages et Tabous.

Doktor Max Skorwider z Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, który działa w Fundacji MEAKULTURA od początków jej istnienia, podjął się stworzenia muzycznych plakatów, tematycznie powiązanych z tekstami piosenek, wydarzeniami czy wręcz skandalami, jakie miały miejsce w czasach komunizmu w Polsce. Artyści działający w tamtych latach, przytłoczeni brakiem wolności, z ograniczonymi prawami do wypowiedzi, starali się nie tylko ominąć cenzurę, ale też własną twórczością muzyczną skłaniać do refleksji nad zaistniałą sytuacją polityczną. Wątek ten posłuży więc jako pretekst do przedstawienia szerszej historii – walki Polaków z hegemonią Związku Radzieckiego. Dla belgijskiej publiczności stanie się on zaś nową odsłoną historii kolonializmu, którą znają przede wszystkim z odległych w czasie doświadczeń w Kongo. Prace Maxa Skorwidera nawiązują do znanych artystów, ich dzieł czy festiwali muzycznych). Na plakatach znajdują się zatem sylwetki np. Kory i zespołu Maanam, Czesława Niemena, Republiki oraz impresje na temat festiwalu Jazz Jamboree, Warszawskiej Jesieni czy rockowego Jarocina.

1. Jazz Jamboree (1958- )

Festiwal-legenda, symbol wolności, przekroczenia przez kulturę bram "żelaznej kurtyny". Jeden z najważniejszych festiwali muzycznych w Europie, na którym występowały największe światowe gwiazdy jazzu. Powstał w Warszawie jako znak protestu przeciw zakończeniu organizacji festiwalu jazzowego w Sopocie, o którym Jerzy Duduś Matuszkiewicz powiedział: "Pragnienie powojennego pokolenia, aby uczestniczyć w tworzącej się kulturze i czerpać ze wzorów sztuki zachodniej, zaczynało powoli brać górę nad szarością i beznadziejnością, wywodzącą się z indoktrynacji reżimowej. I oto cud się stał!"

2. Roman Polański / Krzysztof Komeda - "Nóż w wodzie" (1961)

Debiut fabularny Romana Polańskiego, z jazzową, "kosmopolityczną" muzyką Krzysztofa Komedy. Oskarżany o propagowanie zachodniego stylu życia obraz wzbudził kontrowersje oraz wywołał złość władz komunistycznej Polski . Muzyka wywiera duży wpływ na estetykę filmu i ma tu zarówno znaczenie konstrukcyjne, emocjonalne, jak i ideowe. "Nóż w wodzie" nominowany był do Oskara, otrzymał też m.in. nagrodę FIPRESCI.

3. Czesław Niemen - "Dziwny jest ten świat"(1967)

To najbardziej znany polski protest song - swoisty manifest wolności. Niemen pisał na okładce płyty "używamy wielkich słów protestu przeciw wojnie, nie zastanawiając się co dzieje się wśród nas na co dzień - nie zdajemy sobie sprawy, że nieraz ludzie zabijają się nawzajem słowami". Wygląd, zachowanie, technika głosu artysty, wreszcie - popularność tego utworu - były dla władzy wyraźnym sygnałem, że komunizm nie zatrzyma ekspresji twórczej.

4. Jarocin (1970-)

Na tym niezależnym festiwalu rozwijał się polski rock, punk, metal, blues, czy reggae. To tu pojawiały się zespoły, które nie były promowane w oficjalnych mediach. Wydarzenie stanowiło rewolucję w przeciwstawieniu się artystów, a także publiczności, cenzurze. Antysystemowe teksty, walka z szarą rzeczywistością manifestująca się w ubiorze i zachowaniu nierzadko kończyła się bójkami i awanturami, także z milicją. Młodzież czuła się  bardzo swobodnie: pole pod gołym niebem, namioty, wolność, młodość i najlepsza polska muzyka - to najważniejsze cechy tego wydarzenia.

5. Kult «Polska » (1987)

Przedstawiona w piosence mentalność rodaków oraz klimat bezprawia panujący w kraju nie przeszły oficjalnej cenzury, dlatego utwór został opublikowany na płycie Kultu dopiero w 1989 roku. Święcił jednak triumfy na koncertach i do dziś dnia piosenka pozostaje wizytówką muzyczną tego zespołu rockowego.

6. Republika - "Biała flaga" (1982)

Zespół nowej fali - w latach 80-tych koncertował z The Stranglers i jako jedyny polski wykonawca wystąpił na festiwalu Roskilde. Piosenka została stworzona w czasach wprowadzenia w Polsce stanu wojennego. Tekst w gorzkich słowach mówi o «prostytucji» osób, które wybierają życie i karierę jaką nakazuje system, zamiast walczyć o wierność swoim młodzieńczym ideałom: "Gdzie są moi przyjaciele, Bojownicy z tamtych lat, Zawsze było ich niewielu, Teraz jestem sam".

7. Perfect "Chcemy być sobą" (1981)

Piosenka zespołu rockowego Perfect jest przykładem omijania cenzury. Podczas koncertów artyści i publiczność zamieniali słowa refrenu z "Chcemy być sobą" na "Chcemy bić ZOMO" (ZOMO to obywatelska formacja o charakterze policyjnym, wykorzystywana w latach 80. między innymi do tłumienia manifestacji opozycyjnych, słynąca z przemocy).

8. Jacek Kaczmarski "Nasza klasa" (1983)

Ten poeta i muzyk nazywany był bardem Solidarności, a jego piosenka "Mury" stała się symbolem walki z komunizmem. "Nasza klasa" to gorzki w wymowie utwór mówiący o tym, jak potoczyło się życie kolegów szkolnych kompozytora - emigrantów, członków podziemia, czy mundurowego, który odsiaduje w więzieniu karę za odmowę strzelania do kolegi. W 1987 roku dodana została druga część utworu, ze słowami: "Odnalazłem klasę całą – na wygnaniu, w kraju, w grobie ..."

9. Krzysztof Penderecki "Polskie Requiem" (1980-1984) (Sanctus- 1993)

Jak powiedział ten jeden z najwybitniejszych współczesnych polskich kompozytorów : "gdyby nie ogólna sytuacja polityczna, Solidarność, nie stworzyłbym "Requiem" (...), chciałem zająć określone stanowisko, opowiedzieć się, po której jestem stronie." Jako pierwsza powstała - Lacrimosa - zadedykowana pamięci poległych w grudniu 1970 roku, Lechowi Wałęsie oraz Solidarności.

10. Bikiniarze (lata 50-te)

W latach 50. powstaje subkultura warszawskich bikiniarzy, którzy obrali sobie za cel przeciwstawienie się przyziemnej rzeczywistości Polski Ludowej poprzez kolorowy, charakterystyczny ubiór, styl bycia, fryzurę z brylantyną. Nazwa pochodziła od noszonych przez nich krawatów na gumce, na których przedstawiony był wybuch bomby atomowej na atolu Bikini w 1946 roku. Walka z reżimem to nie tylko powierzchowność, to też słuchanie muzyki jazzowej - kwintesencji zakazanej wolności i swobody. Władza szybko zareagowała na tę tzw. „amerykanizację życia” uchwałą o zwalczaniu tej subkultury, a media zachęcały do stosowania przemocy względem jej członków.

11. Sir Andrzej Panufnik (1914- 1991)

To jeden z wielu polskich kompozytorów, którego twórczość była eliminowana z rodzimego życia koncertowego, z uwagi na emigrację artysty. Panufnik i inni twórcy emigracyjni dopiero po 1989 roku zaczęli być częściej wykonywani i promowani w Polsce. Z tego powodu nazywa się ich nawet "pokoleniem zgubionym". Epitafium katyńskie to utwór poświęcony zbrodni, o której przez wiele lat w Polsce nie można było oficjalnie mówić, a więc mordzie NKWD na tysiącach polskich oficerach wywiezionych do Katynia.

12. Wojciech Młynarski - Przyjdzie walec i wyrówna (1971)

Jeden z najwybitniejszych autorów polskich piosenek. Jak sam mówił - umiał oszukać cenzorów, bo stosował "język ezopowy". Piosenka z Kabaretu Dudek była z pozoru satyrą na obiboków i partaczy, jednak zdanie wzorowane na stylistyce propagandy komunistycznej: nic, że droga wyboista, ważne, że kierunek słuszny dawało wszystkim do zrozumienia, że utwór ma dwuznaczną wymowę.

13. Radio Luxemburg (1960-1980)

Żelazna kurtyna uniemożliwiała nie tylko fizyczny kontakt z przedstawicielami państw Zachodniej Europy, ale i docieranie do Polski nowej muzyki rozrywkowej. Niezależna rozgłośna Radio Luxemburg, nadająca swoje audycje z Wielkiego Księstwa Luxemburga, znacząco wpływała na kształtowanie kultury tamtych czasów, stając się dla polskiej młodzieży z tzw. bloku komunistycznego oknem na świat.

14. Ballada o Janku Wiśniewskim (1970/1980)

Piosenka opowiada o wydarzeniach, jakie miały miejsce 17 grudnia 1970 roku, kiedy to żołnierze otworzyli ogień do pracowników Stoczni Gdyńskiej, którzy dzień wcześniej strajkowali. Śmierć poniósł osiemnastoletni Zbyszek Godlewski (w balladzie Janek Wiśniewski), ajego ciało rozgoryczony tłum niósł na drzwiach przez miasto pod siedzibę komitetu partii. Utwór stał się symbolem walki z władzą i wielokrotnie był wykorzystywany w tzw. filmie zaangażowanym (np. "Człowiek z żelaza" Andrzeja Wajdy).

15. Krystyna Prońko - Psalm stojących w kolejce (1980)

Utwór z musicalu "Kolęda Nocka" traktującego o Polsce, Polakach i ich losach. Powstał w okresie strajków na Pomorzu i bardzo szybko został ściągnięty z afisza. Słowa zawarte w piosence Bądź jak kamień, stój wytrzymaj, kiedyś te kamienie drgną i polecą jak lawina..." stanowiły pokrzepienie i wsparcie dla narodu, który coraz intensywniej budził się do walki o wolność.

16. Mr. Zoob "Mój jest ten kawałek podłogi" (1988)

Nazwa tego zespołu, wykonującego mieszankę rocka, ska i reggae, odczytana dosłownie brzmi "Mr. ZUB" i powszechnie interpretowana była jako Pan z UB czyli PRL-owskiej służby bezpieczeństwa. Urząd Bezpieczeństwa znany był głównie z inwigilowania społeczeństwa i w tym kontekście słowa piosenki: Znowu ktoś mnie podgląda, Lekko skrobie do drzwi. Strasznym okiem cyklopa, Radzi, gromi i drwi! nabierają szczególnego znaczenia.

17. Martyna Jakubowicz - "W domach z betonu nie ma wolnej miłości" (1983)

Piosenka-legenda o charakterze bluesowym. Opisuje szarość i beznadziejność egzystencji w słynnych betonowych blokowiskach, które w komunizmie były typowym miejscem zamieszkania Polaków. Wiele osób odbierało ten utwór jednoznacznie w kontekście politycznym - nie tylko w odniesieniu do związków międzyludzkich, ale też jako hymn o braku wolności.

18. MAANAM - "Nocny patrol" (1983/1984)

Utwór pochodzi z jednej z najważniejszych płyt polskiego rocka o tym samym tytule. Ta specyficzna kołysanka (z elementami reggae) oddaje atmosferę czasów stanu wojennego, a więc chwil, o których lider grupy powiedział: "W nocy baliśmy się wychodzić, bo godzina policyjna, bo patrole, bo zatrzymania..." Te emocje nie oddaje jedynie tekst, ale także efekty dźwiękowe w postaci tłuczonego szkła czy pisków wokalistki.

19. Franciszek Walicki (1921-)

Legenda polskiej sceny muzycznej, dzięki jego działaniom organizacyjnym rozwijał się w Polsce jazz i rock. Jest autorem sloganu „Polska młodzież śpiewa polskie piosenki” oraz  terminu „bigbit” który określał muzykę tworzoną przez polskie zespoły rockowe. Wprowadzenie tych haseł umożliwiło rozwój nieakceptowanej - jako wytwór kultury zachodniej - muzyki rockowej, pod postacią polskiej muzyki młodzieżowej. Inicjator powstania wielu kultowych zespołów muzycznych czy festiwali. Autor tekstów piosenek i dziennikarz.

20. Kabaret "Piwnica pod Baranami" (1956 - )

Fenomen artystyczny w czasach Polski Ludowej. Repertuar "Piwnicy" był przejawem wolnej myśli artystycznej. Piosenki i krótkie formy sceniczne prezentowane przez kabaret tworzone były przez najznamienitszych ludzi kultury. Piwnica krakowskiego pałacu Pod Baranami, od której zespół bierze swoją nazwę, była też miejscem propagującym jazz oraz inkubatorem  poezji śpiewanej. Kabaret, choć  stale inwigilowany przez funkcjonariuszy Służb Bezpieczeństwa, nie zmienił swojego charakteru.

21. Klaus Mitffoch - "O głowie" (1984)

Piosenka pochodzi z wywrotowej płyty "Klaus Mitffoch", której zawartość literacka często odnosi się w ironiczny sposób do życia w komunizmie. Tytułowa "głowa" jest metaforą trzech stanów umysłu: niezależności, wolności i zniewolenia. W kontekście sytuacji politycznej kraju najbardziej symboliczne są ostatnie wersy, pokazujące, jak bezmyślność  może sterować rozumem, który bezrefleksyjnie powtarza: „Głowa widząc flagę mówi flaga, Kolor naszej flagi jest złożony, Kolor górny jest kolorem białym, Kolor dolny to kolor czerwony”

22. Witold Lutosławski (1913-1994)

Ten - obok Fryderyka Chopina i Karola Szymanowskiego - najwybitniejszy polski kompozytor, w okresie stalinizmu, pod wpływem sytuacji politycznej, napisał propagandowe pieśni masowe w narzuconym odgórnie stylu tzw. „realizmu socjalistycznego”. Jednak ten skromny twórca, który przez większość życia starał się nie wchodzić w bliższe relacje z władzą, w czasie stanu wojennego jednoznacznie określił swoje stanowisko polityczne: najpierw usunął się z życia społecznego, by w 1989 roku być częścią Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie.

23.  Breakout "Pomaluj moje sny" (1971)

Polski zespół blues rockowy krytykowany przez władzę za zbyt zachodni wizerunek (długie włosy, specyficzny ubiór), a także szerzenie ideologii hippisowskiej, rodem ze znienawidzonych Stanów Zjednoczonych. Z tego powodu w latach 70-tych piosenki grupy niemal zupełnie zniknęły z publicznego radia i telewizji - jednak nie zmniejszyło to popularności zespołu wśród jego fanów. Bo jak można było nie poddać się słowom piosenki: "daj mi proszę chociaż w nocy barwny sen niech mi we śnie będzie jaśniej niż jest w dzień"...

24. Boże, coś Polskę (1816)

W czasach komunizmu kościół spełniał olbrzymią rolę w walce o wolną Polskę. Msze za ojczyznę odprawiane np. przez księdza Jerzego Popiełuszkę (zamordowanego przez Służby Bezpieczeństwa) jednoczyły naród i potęgowały uczucia patriotyczne. Podczas nabożeństw śpiewano religijne i patriotyczne pieśni, np. "Boże, coś Polskę", której zaintonowanie było dla Polaków symbolem walki o wolność. W 1945 roku marionetkowy rząd polski nakazał „podjęcie "odpowiednich środków", by Polacy śpiewali w kościołach "Boże, coś Polskę", używając słów: "Ojczyznę wolną, pobłogosław, Panie", a nie "Ojczyznę wolną, racz nam wrócić, Panie".

Marlena Wieczorek (autorka opisów/kurator) - Bartosz Dąbrowski - konsultant

Plakaty dostępne są na stronie naszego SKLEPU.

Konkurs Polskich Krytyków Muzycznych KROPKA

www.konkurskropka.pl Zgodnie z powszechną opinią krytykować potrafi każdy. Dużo rzadszą umiejętnością jest głębsza refleksja i wnikliwa ocena zjawiska. Jeszcze rzadziej zdarza się formułować własne, oryginalne sądy w taki sposób, by swą atrakcyjnością same przyciągnęły odbiorcę.

Wierzymy, że rzetelna krytyka muzyczna może, i powinna być, prawdziwą sztuką, dlatego stworzyliśmy Konkurs Polskich Krytyków Muzycznych KROPKA.

Wydarzenie to ma szansę przyczynić się do integracji środowiska, które, ze względu na ogromną różnorodność gatunków oraz niszowy charakter niektórych nurtów muzycznych, pozostaje bardzo rozproszone.

Konkurs otrzymał wsparcie z Funduszu Popierania Twórczości Stowarzyszenia Autorów ZAiKS.

Konkurs otrzymał dotację Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Wystawa "Save the Music" - Muzyczne Autorytety

W pierwszej odsłonie kampanii społecznej Save the Music zdecydowaliśmy się przybliżyć sylwetki wybitnych artystów: Fryderyka Chopina, Hanki Ordonówny, Astora Piazzolli, Marii Callas, Johna Cage’a, Franka Zappy, Elli Fitzgerald, Enrico Caruso, Marleny Dietrich, Ludwiga van Beethovena, Jimiego Hendrixa, Sida Visciousa, Franka Sinatry i Palestriny. Plakaty dostępne są na stronie naszego SKLEPU.

Autorem plakatów jest dr Max Skorwider - reprezentant młodego pokolenia grafików, wielokrotnie nagradzany w kraju i za granicą, wykładowca w Katedrze Grafiki Warsztatowej Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu.

ASTOR PIAZZOLLA (11.03.1921 – 4.07.1992)

Jestem człowiekiem tanga. Moja muzyka zmusza do myślenia: tych, którzy kochają tango i tych, którzy kochają dobrą muzykę.

Astor Piazzolla – argentyński kompozytor i bandoneonista. Swój pierwszy bandoneon otrzymał od ojca w wieku 8 lat i z czasem opanował ten instrument do perfekcji. Po powrocie ze Stanów do Argentyny występował w orkiestrze grającej tango – Aníbala Troilo. W 1954 r. rozpoczął naukę u Nadii Boulanger w Paryżu. To właśnie ona namówiła go do czerpania inspiracji z rodzimego tanga w jego kompozycjach. Po powrocie do ojczyzny Piazzolla założył kwintet (bandoneon, skrzypce, fortepian, gitara elektryczna, kontrabas), który odtąd stał się charakterystycznym składem dla „nowego” stylu tanga, zwanego „nuevo tango”. Save the Music promuje go z uwagi na stworzenie nowatorskiej jakości tanga, charakteryzującej się oryginalną instrumentacją, ciekawą artykulacją, bogatą harmonią i rytmiką, a także łączącej jednocześnie wpływy klasyki, jazzu, rocka oraz oczywiście tanga. Kompozytor przeniósł ten taniec namiętności na sceny koncertowe, zarażając nim światową publiczność. 

CARUSO ENRICO (25.02.1873 – 2.08.1921)

Niemcy i Francuzi są stworzeni do komponowania muzyki; Włosi, by ją śpiewać; Polacy, by ją zagrać; Rosjanie, by ją zatańczyć; Anglicy, by jej słuchać; Amerykanie zaś, by za nią zapłacić.

Enrico Caruso – włoski śpiewak (tenor). Jego kariera rozciągająca się w latach 1895-1920 obejmuje występy w takich światowych teatrach jak: nowojorska Metropolitan Opera, La Scala w Milanie, Royal Opera House w Londynie czy Teatro Colón w Buenos Aires. Śpiewał głównie repertuar werystyczny, m.in. Rigoletto czy Traviata Verdiego, Cyganeria Pucciniego czy Gioconda Ponchiellego. Save the Music wspiera go za niezwykły głos , charakteryzujący się piękną barwą i bogatym brzmieniem, za co uhonorowano go tytułem „Króla tenorów”, a także wkład w rozwój fonografii – był pierwszym tenorem, który zaczął utrwalać swoje wykonania na płytach gramofonowych (ma na swoim koncie ponad 260 nagrań).

ELLA FITZGERALD (25.04.1917 – 15.06.1996)

Nie liczy się to, skąd pochodzisz, lecz dokąd zmierzasz.

Ella Fitzgerald – amerykańska śpiewaczka jazzowa. Debiutowała na konkursie w Apollo Theater w Harlemie w 1934 r., na którym została zauważona, następnie przyjęto ją do swingowej orkiestry Chicka Webba. Od 1942 r. zaczęła występować solowo. Współpracowała z wieloma jazzowymi muzykami, takimi jak: Cole Porter, Tony Flanagan, Benny Goodman czy Louis Armstrong. Z tym ostatnim nagrała  następujące hity: Cheek to Cheek, Dream a Little Dream of Me czy Stars Fell on Alabama. W 1950 r. Ella wydała także płytę z piosenkami Gershwina, z której znany jest przebój Summertime. Save the Music wspiera ją za niezwykłą barwę głosu, nienaganną intonację oraz umiejętność prowadzenia klimatycznego swingu. Ella nie bez powodu nazywa jest „Pierwszą Damą Piosenki” - ma na koncie 13 nagród Grammy oraz ponad 40 milionów sprzedanych płyt.

EUGENIUSZ BODO (28.12.1899 – 7.10.1943)

Jak to? Pani odchodzi? Ooo, jaka szkoda… zjawiła się pani nagle jak gęś… to jest ten… jak królewna, chciałem powiedzieć… (cytat z filmu Piętro wyżej, reż. L. Trystan, 1937)

Bogdan Eugène Junod – polski aktor, śpiewak, reżyser, scenarzysta. Mając 18 lat, uciekł z domu, aby poświęcić się karierze aktorskiej. Od 1919 r. występował w kabaretach warszawskich, m.in. „Qui Pro Quo”, „Morskie Oko”, „Cyganeria” czy „Cyrulik Warszawski”. Największą sławę przyniosła mu jednak rola w filmie Rywale (reż. H. Szaro, 1925). Wystąpił w około 30 filmach, chętnie angażował się także w filmy muzyczne, skąd znane są śpiewane przez niego piosenki, takie jak: Ach, śpij kochanie, Umówiłem się z nią na dziewiątą oraz Sex appeal (pochodzące z filmu Piętro wyżej, reż. L. Trystana, do którego scenariusz napisał sam Bodo we współpracy z L. Starskim i E. Schlechterem). Save the Music wspiera go za świetne kreacje aktorskie, w których wcielał się w najróżniejsze postaci oraz za współutworzenie rodzimego przemysłu rozrywkowego przez założenie z A. Brodziszem i M. Waszyńskim wytwórni filmowej „B.W.B” w 1931 r., a od 1933 r. własnej wytwórni „Urania-Film”.

FRANK SINATRA (12.12.1915 – 14.05.1998)

Strip-tease jest to lekcja anatomii przy akompaniamencie muzyki.

Francis Sinatra – amerykański piosenkarz i aktor filmowy. Swoje powołanie do śpiewania odkrył, gdy w radiu pierwszy raz usłyszał piosenkę Binga Crosby’ego. Początkowo śpiewał w zespołach  oraz orkiestrach jazzowych, ale karierę solową rozpoczął dopiero w 1943 r., a w latach 50. zaczął też grywać w filmach. Sinatra jest jednym z najpopularniejszych twórców XX wieku, a także jednym z najlepiej sprzedających się artystów wszechczasów – szacuje się, że sprzedał ponad 150 milionów płyt na całym świecie. Jego najbardziej znane przeboje to: Strangers in the Night¸ Can’t Take My Eyes of You, New York, New York czy Fly Me to the Moon. Save the Music wspiera go za niezwykłe osiągnięcia artystyczne jako amerykańskiego piosenkarza, wykonującego repertuar na granicy jazzu i muzyki rozrywkowej, a także śpiewaka o pięknym głębokim głosie. Sinatra była też postacią kontrowersyjną – mówiło o się o jego domniemanych kontaktach z mafią, romansach czy problemach osobistych. Artysta podobno nosił ze sobą garść 10-centówek od momentu kiedy porywacze uprowadzili jego syna i żądali rozmów tylko z budek telefonicznych.

FRANK ZAPPA (21.12.1940 – 4.12.1993)

Umysł jest jak spadochron. Nie działa jeśli nie jest otwarty.

Frank Zappa – amerykański kompozytor, aranżer, autor tekstów, producent nagrań, scenarzysta i reżyser filmowy. Przez prawie 40 lat swojej działalności wydał ponad 60 albumów, które realizował przede wszystkim z zespołem The Mothers of Invention, ale także jako artysta solowy. Jego twórczość ciężko zakwalifikować do jednego nurtu – starał się przełamać bariery pomiędzy rockiem, jazzem a muzyką klasyczną, tworząc niepowtarzalną fuzję dźwięków. Zappa znany był ze swojej szczerości, krytykując zarówno skorumpowaną klasę panującą, jak i dekadencki styl życia swoich rodaków. Save the Music wspiera go za przełamanie sztywnych granic pomiędzy stylami oraz  gatunkami muzycznymi, a także za pionierskie osiągnięcie, jakim było stworzenie własnego niezależnego studia nagraniowego, które założył w 1969 r. pod nazwą Straight and Bizarre Records. Wydarzenie to zainspirowało kolejne pokolenia artystów do swobodnej twórczości, niezależnej od producentów.

FRYDERYK CHOPIN (22.02 lub 1.03.1810 – 17.10.1849)

Najdziwniejszym z ludzi jest geniusz: ten tak daleko w przyszłość wybiega, że ginie z oczu ludzi z nim żyjących, a nie wiadomo, które pokolenie pojąć go zdoła.

Fryderyk Chopin – polski kompozytor oraz  pianista. Uważany za najwybitniejszego kompozytorka polskiego i jednego z najbardziej znanych na świecie Polaków. Tworzył  przede wszystkim muzykę fortepianową m.in.: polonezy, nokturny, mazurki, ballady, walce czy etiudy. Jego twórczość wyróżniała niezwykła liryka i melodyjność, oryginalna harmonika, a także zaawansowana technika pianistyczna. W muzyce Chopina bardzo wyraźnie widać pierwiastek polski obecny w melodyce, harmonii i gatunkach sięgających do rodzimego folkloru (mazurki, krakowiaki, polonezy). Save the Music mówi o nim ze względu na jego niezwykły wkład w rozwój muzyki fortepianowej, piękne utwory nawiązujące do polskich tradycji oraz dumę, jaką do dzisiaj przynosi wszystkim Polakom.

GIOVANNI PIERLUIGI DA PALESTRINA (1525/1526 – 2.02.1594)

Giovanni Pierluigi da Palestrina – włoski kompozytor okresu renesansu, założyciel rzymskiej szkoły kompozytorów. Działał głównie w Rzymie, gdzie prowadził Cappellę Giulia przy bazylice św. Piotra. Jego dorobek kompozytorski obejmuje ok. 1000 kompozycji przede wszystkim religijnych, w tym m.in.: msze, motety, hymny, litanie i madrygały. Save the Music docenia go za niezwykły styl kompozytorski, charakteryzujący się prostą melodyką o spokojnym przebiegu z czytelnym tekstem słownym, modalną harmoniką o linearnym przebiegu oraz dostojny i poważny charakter. Twórczość Palestriny stanowiła pierwszy przykład w muzyce zachodniej, gdzie styl kompozytorski był tak doceniany, że przetrwał przez następne stulecia. Kompozytorzy i teoretycy XVII-wieczny uważali jego twórczość za idealny przykład stile antico, natomiast w XVIII w. Johann Fux w swoim podręczniku odwoływał się właśnie do stylu Palestriny.

JIMI HENDRIX (27.11.1942 – 18.09.1970)

Czuję się winny, gdy ludzie mówią, że jestem najlepszym gitarzystą. Nie jest dla mnie istotne, czy jestem dobry w tym co robię, czy też nie. Dla mnie liczy się to, czy jestem rozumiany, czy nie.

James Marshall Hendrix – amerykański gitarzysta rockowy, wokalista i autor tekstów piosenek. Pomimo, że czas jego największej kariery muzycznej trwał tylko 4 lata, to uważany jest za jednego z najbardziej znaczących gitarzystów w historii muzyki rockowej. Karierę rozpoczynał jako muzyk studyjny, a w 1966 r. założył swój własny zespół Jimi Hendrix Experience. Już pierwszy album Are You Experienced? okazał się być hitem na skalę światową i znalazł się na 15. miejscu albumów wszechczasów magazynu The Rolling Stone. Save the Music wspiera Jimiego Hendrixa za niezwykłą grę na gitarze elektrycznej, która charakteryzowała się wirtuozerią, wykorzystaniem efektów przetwarzających dźwięk i sprzężenia zwrotnego oraz brawurowych improwizacji.

JOHN CAGE (5.09.1912 – 12.08.1992)

Zanim umrę, będą otaczać mnie dźwięki. I będą trwać po mojej śmierci. Nie trzeba obawiać się o przyszłość muzyki.

John Milton Cage – amerykański kompozytor, pianista, pisarz muzyczny, teoretyk i artysta. Jedna z czołowych postaci powojennej awangardy. Jako pierwszy zastosował preparację fortepianu (Bacchanale,1938), mocując na strunach instrumentu różne przedmioty, takie jak: śruby, nakrętki, kawałki gumy itp. W latach 50. stworzył pierwsze utwory oparte na losowym działaniu artysty (aleatoryzm), dzieła na taśmę magnetyczną oraz nowe sposoby notacji utworu (jak 4’33’’ na dowolny instrument). W latach 1967-69 wykonał pierwszą kompozycję komputerową. Save the Music wspiera go ze względu na niezwykłą wyobraźnię muzyczną, która pozwalała mu na odkrywanie coraz to nowszych źródeł dźwięku, zrewolucjonizowanie wszystkich dotychczasowych kanonów muzycznych oraz niezwykłą inwencję w tworzeniu nowej estetyki dzieła muzycznego, która pojmuje utwór jako proces, nie przedmiot.

LUDWIG VAN BEETHOVEN (ok. 17.12.1770 – 26.03.1827)

Jestem taki brzydki, że żadna kobieta nie wyraziła dotąd chęci zostania moją żoną. A gdyby nawet znalazła się taka, to i tak nie ożeniłbym się z nią, bo nie lubię kobiet o złym guście.

Ludwig van Beethoven – kompozytor oraz  pianista niemiecki, zaliczany do tzw. klasyków wiedeńskich. Jest on kompozytorem przełomu epok klasycyzmu i romantyzmu, a swoją twórczością wyznaczył tor rozwoju dla całej muzyki XIX wieku. Pomimo, że od 25 roku życia zaczął tracić słuch, nie przestał komponować do końca swojego życia. Jego rola wykracza poza historię muzyki – stał się archetypem dla późniejszych kompozytorów romantycznych, przejawiał buntowniczą postawę, tworzył nowatorskie dzieła o znacznie szerszych środkach harmonicznych, wzbogacił instrumentację i dosłownie „rozsadził” istniejące gatunki muzyczne, nadając im zupełnie inną jakość. Save the Music docenia go za ogromny wpływ, jaki wywarł na rozwój muzyki w kolejnych stuleciach, przepiękne i majestatyczne dzieła, które do dzisiaj znane są na całym świecie oraz pasję, która przezwyciężyła przeciwności losu.

MARIA CALLLAS (4.12.1923 – 16.09.1977)

Opera zaczyna się na długo przed tym, gdy kurtyna podnosi się, i kończy się długo po tym, jak opada.

Cecilia Sophia Anna Maria Kalogeropoulou – amerykańska śpiewaczka operowa (sopran) pochodzenia greckiego. Debiutowała w wieku 15 lat na ateńskich scenach operowych. Światowy rozgłos zapewniła jej jednak rola w Giocondzie Ponchiellego, otwierająca sezon artystyczny w Arena di Verona w 1947 r. Śpiewała zarówno dramatyczne partie w Walkirii Wagnera, jak i lekkie partie koloraturowe w Purytanach Belliniego. Swoją pozycję jako jednej z najlepszych gwiazd operowych tamtych czasów przypieczętowała występem na otwarciu sezonu 1951-52 w La Scali, gdzie śpiewała  w Nieszporach sycylijskich Verdiego, Normie Belliniego, a także Uprowadzeniu z Seraju Mozarta.Save the Music docenia ją za wybitny głos, mistrzowską technikę, z jaką nim władała oraz wyjątkową siłę ekspresji, którą prezentowała na scenie. Nie bez przyczyny nazywana jest „Primadonną stulecia”.

MARLENA DIETRICH (27.12.1901 – 6.05.1992)

Hitler widział mnie w „Błękitnym aniele”, a teraz pragnie zobaczyć co mam pod bielizną. Dlatego chce opanować świat.

Maria Magdalena „Marlena” Dietrich – amerykańska aktorka filmowa i piosenkarka pochodzenia niemieckiego. W latach 20. wstąpiła do szkoły teatralnej, występowała w berlińskich komediach muzycznych oraz filmach. Prawdziwą sławę przyniosła jej rola w filmie Błękitny anioł (reż. J. von Sternberg, 1930). Po tym sukcesie aktorka wyjechała do Stanów, gdzie stała się gwiazdą Hollywood. Grała w takich filmach jak: Maroko czy Szanghaj Express. Marlena Dietrich była zdeklarowaną antynazistką – po wybuchu II wojny opowiedziała się przeciwko swojej ojczyźnie i występowała dla żołnierzy alianckich.Save the Music wyróżnia ją ze względu na niepowtarzalny wizerunek kobiety fatalnej, jaki udało jej się stworzyć, jej zmysłowy, lekko chrypliwy głos, który czynił z niej obiekt westchnień dla wielu mężczyzn oraz ogromny dorobek artystyczny.

ORDONÓWNA HANKA (25.09.1902 – 8.09.1950)

Gdy już zabraknie łez, trzeba się śmiać! A świat jest pomimo wszystko piękny.

Maria Anna Tyszkiewiczowa – polska piosenkarka, tancerka, aktorka. Jej debiut  artystyczny miał miejsce 17.09.1918 r., gdzie zaśpiewała piosenkę Szkoda słów przy okazji inauguracji kabaretu „Sfinks”. W 1923 r. rozpoczęła współpracę z kabaretem „Qui Pro Quo”, w którym grała do roku 1931. Swoją karierę aktorską rozpoczęła w latach 20., a największą sławę przyniosła jej rola w filmie Szpieg w masce (reż. M. Krawicz, 1933), w którym zaśpiewała piosenkę Miłość ci wszystko wybaczy. W 1941 r. została aresztowana i zesłana do obozu w Uzbekistanie, a później razem z II Korpusem Polskim generała W. Andersa wyjechała na Bliski Wschód, gdzie spędziła resztę życia. Save the Music wspiera ją za oryginalny głos z charakterystycznym wibrato, a także za kreacje aktorskie, w których potrafiła przekazać każde emocje zarówno w partiach mówionych, jak i śpiewanych.

SID VICIOUS (10.05.1957 – 2.02.1979)

Kiedy nie będzie żadnych kategorii, kiedy nie będzie „czarnych”, „białych”, punków i brudu, kiedy będą tylko „ludzie” – wtedy wszystko będzie dobrze.

John Simon Ritchie – angielski muzyk, najbardziej znany jako basista zespołu Sex Pistols. Jego kariera muzyczna rozpoczęła się w zespole The Flowers of Romance w 1976 r. Od najmłodszych lat był fanem zespołu Sex Pistols, więc kiedy w 1977 r. od zespołu odszedł basista – Glen Matlock, chętnie zajął jego miejsce. Co ciekawe, Sid tak naprawdę nie potrafił grać na basie, ale jego wizerunek pasował do oblicza zespołu. Basista był silnie uzależniony od heroiny, dlatego podczas nagrywania debiutanckiego grupy Never Mind the Bollocks, nagrał tylko jedną piosenkę (przez większość czasu nagrań był hospitalizowany). W 1978 r. został oskarżony o morderstwo swojej dziewczyny - Nancy Spungen, a rok później sam zmarł w wyniku przedawkowania, zostawiając pożegnalny list. Save the Music promuje go za stworzenie nowej ekspresji w nurcie punkowym, jakim jest taniec pogo, do dzisiaj obecny na koncertach. Sid Vicious stał się także symbolem wolności, młodości i anarchii oraz ikoną ruchu punk.

Edukacja muzyczna

Fundacja MEAKULTURA założona została i jest obecnie współtworzona przez osoby wywodzące się z różnych środowisk uniwersyteckich. Wielu członków tej organizacji i czasopisma internetowego o muzyce meakultura.pl na co dzień pracuje na wyższych uczelniach w charakterze wykładowców.

Z tego powodu jednym z ważnych działań Fundacji MEAKULTURA jest organizowanie otwartych spotkań, podczas których specjaliści w profesjonalny, ale i przystępny, sposób opowiadają publiczoności o różnych aspektach kultury muzycznej. Tematyka poruszonych zagadnień jest szeroka i nie zawęża się wyłącznie do tzw. muzyki poważnej.

Fundacja MEAKULTURA przygotowuje na zamówienie instytucji czy festiwali warsztaty poświęcone zagadnieniom związanym z kulturą muzyczną czy dziennikarstwem muzycznym (między innymi Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina czy Festiwalu "Nostalgia").

MEAKULTURA wciąż poszukuje nowych mediów, które uczynią przekaz bardziej sugestywnym i atrakcyjnym dla odbiorcy. Sukcesem w tym zakresie okazały się video wykłady nagrywane dla fundacji przez znanych polskich naukowców (nominowane do nagrody w kategorii Nauka w Internecie przyznawanej przez Polską Agencję Prasową).

Music from Poland

Portal Music from Poland powstał, by utrwalić i rozwinąć projekt zrealizowany przez dr Marlenę Wieczorek w ramach stypendium twórczego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2013 roku. Obejmował on kilkanaście obszernych tekstów tzw. wizytówek młodych kompozytorów polskich, wzbogaconych o materiały audiowizualne i publikowanych na łamach pisma internetowego meakultura.pl.

W ramach cyklu zaprezentowane zostały sylwetki twórców urodzonych w latach 70. i 80., pochodzących z różnych ośrodków w Polsce. Intencją pomysłodawczyni projektu było to, by powstały teksty atrakcyjne, a równocześnie bogate pod względem prezentowanego materiału. Artykuły zostały dodatkowo wzbogacone o zdjęcia, przykłady muzyczne (zarówno w wersji audio, jak i filmowej), a także nagrania rozmów z kompozytorami, przeprowadzonych specjalnie na potrzeby realizacji projektu. Pracę nad tekstami podjęli młodzi krytycy muzyczni, teoretycy muzyki i muzykolodzy, którzy z racji swojego miejsca zamieszkania mogli nawiązać z kompozytorami osobisty kontakt i przeprowadzić z nimi indywidualne rozmowy.

Portal Music from Poland to projekt autorski, bo, obok wszechstronnych materiałów dokumentacyjnych, proponuje syntetyczne, fachowe artykuły stanowiące reakcję na tę sztukę i świadczące o jej społecznym obiegu. Teksty publikowane na portalu oparte są na ustalonej strukturze. Składa się na nią biografia, szczegółowa charakterystyka twórczości, tzw. mapa myśli zawierająca pojęcia pełniące kluczową rolę w interpretacji dorobku danego kompozytora, wybrane cytaty z recenzji świadczące o recepcji jego muzyki, wypowiedzi własne artysty, spis najważniejszych osiągnięć, spis utworów, bibliografię, dyskografię, a także przykłady audiowizualne i zdjęcia umieszczone w różnych miejscach wizytówki. Struktura ta będzie dostosowywana w przyszłości także do opisu sylwetek wykonawców.

Autorami tekstów są młodzi, aktywnie działający w środowisku recenzenckim muzykolodzy i teoretycy muzyki, którzy często śledzą na bieżąco twórczość poszczególnych kompozytorów, a ich kompetencje pozwalają na jej wnikliwą interpretację. Są oni także autorami licznych artykułów prasowych, a w związku z tym, oprócz fachowego warsztatu w zakresie wiedzy o muzyce, dysponują także umiejętnością jasnego, przystępnego formułowania myśli. Ważną cechą wizytówek jest ich multimedialna formuła, polegająca na połączeniu opisu z materiałami audiowizualnymi oraz powszechna dostępność publikacji.

Zobacz więcej na musicfrompoland.eu

Inne

Fundacja MEAKULTURA ma w swoim portfolio także i projekty związane z organizacją koncertów i wystaw. Ich program związany jest głównie z promocją polskiej muzyki - przez wybrany repertuar lub wykonawców. Fundacji MEAKULTURA nieobce są też projekty interdyscyplinarne, szczególnie łączące muzykę z plastyką i filmem.

MEAKULTURA niemal od początku swojego istnienia oferuje studentom praktyki w swojej organizacji pozarządowej, a absolwentom staże zawodowe. Współpracujemy z uczelniami wyższymi z całej Polski, a także Narodowym Centrum Kultury (program staże w instytucjach kultury).